ΠΑΡΑΝΟΜΑΣΤΗΣ

Τρίτη 21 Φεβρουαρίου 2012

Η Μαγική Σημασία του Παρανομαστή

Ένα από τα δυσκολότερα πράγματα που αντιμετωπίζαμε στα μαθηματικά όταν πηγαίναμε στο γυμνάσιο ήταν τα κλάσματα. Φυσιολογικά για πολλούς από εμάς η προσοχή μας πέφτει στο επάνω μέρος του κλάσματος, στον αριθμητή. Αν ποτέ υπήρξε μια σοβαρή απόδειξη αυτής της συνήθειας είναι η απόλυτη αφοσίωση των ελλήνων και των κοινοτικών μας εταίρων με το δημόσιο χρέος της χώρας. Μαθηματικά το χρέος είναι ο λόγος Δημόσιο Χρέος δια Ακαθάριστο Εθνικό Προϊόν (Χρέος/ΑΕΠ). Το αποτέλεσμα αυτής της διαίρεσης εξαρτάται τόσο από τον αριθμητή όσο και από τον παρανομαστή. Εάν ο αριθμητής, δηλ., το χρέος, αυξάνεται περισσότερο από τον παρανομαστή, δηλ., το ΑΕΠ, τότε τα πράγματα χειροτερεύουν. Εάν όμως ο παρανομαστής, δηλαδή η οικονομία,  αυξάνεται με ρυθμό ανάπτυξης μεγαλύτερο από αυτόν του χρέους τότε τα πράγματα βελτιώνονται.

Ιδού το μήνυμα: έλληνα «κατέβασε» τα μάτια σου λίγο προς τα κάτω και εστιάσου στον ΠΑΡΑΝΟΜΑΣΤΗ!!! Όπως λέει και το λαϊκό τραγούδι «Στάσου στο 14 και άσε το 31!» Η συμφωνία που οι πολιτικοί μας πέτυχαν στις 6 το πρωί την 21^η Φεβρουαρίου μας έφερε στο 14! Το αν θα συνεχίσουμε τη πεπατημένη και «τραβάμε» για το 31 με τη πιθανότητα, αν όχι τη σιγουριά, να «καούμε» θα εξαρτηθεί από εμάς όλους: πολίτες και πολιτικοί! Πάνω από όλα οι πολίτες επιβάλλεται να αλλάξουν νοοτροπία. Οι πολίτες πρέπει να πάψουν να ζητάν και να αρχίσουν να δημιουργούν! Οι πολιτικοί από τη δική τους πλευρά θα πρέπει να πάψουν να υπόσχονται λαγούς με πετραχήλια για να «κερδίσουν» τις εκλογές και να εξασφαλίσουν τις πλουσιοπάροχες αμοιβές τους. Όλοι μας ξέρουμε ότι οι λαγοί  εξαφανίστηκαν από πολύ καιρό. Επιπλέον όταν τελικά εκλεγούν επιβάλλεται να πάψουν να μοιράζουν δανεικούς λαγούς. Αργά ή γρήγορα οι ιδιοκτήτες θα ζητήσουν τους λαγούς τους πίσω και μάλιστα  με λαμπερά πετραχήλια!        

Πρόσφατα μια αξιόπιστη Αθηναϊκή εφημερίδα έθεσε το θέμα ως εξής: «Ανησυχητική είναι η ευκολία με την οποία πολιτικοί και άλλα δημόσια πρόσωπα εκστομίζουν βαριές εκφράσεις και απειλές. Η χώρα βρίσκεται σε μια μεγάλη κρίση και είναι λογικό να υπάρχουν διαφορετικές απόψεις για το πώς θα βγει από αυτήν. Το τελευταίο πράγμα που χρειάζεται είναι η υστερία και οι κατηγορίες περί «προδοτών» ή «μη Ελλήνων», τις οποίες πλήρωσε πολύ ακριβά ο τόπος στο παρελθόν. Είναι προφανές ότι κάποιοι εκμεταλλεύονται τον πόνο και τον θυμό των Ελλήνων πολιτών και το κάνουν χωρίς να λογαριάζουν τίποτα. Ο ελληνικός λαός έχει την ωριμότητα και τις αντοχές για να σταθεί στα πόδια του, διαψεύδοντας τους πάντες. Όσοι όμως τον ωθούν στη βία, στο χάος και σε εμφύλια σύρραξη κάνουν πολύ μεγάλη ζημιά και τον σπρώχνουν στον γκρεμό είτε από ιδιοτέλεια είτε από τυφλό φανατισμό.»

     

Στο Δια Ταύτα

Στη φιλοσοφία υπάρχει κάτι που αποδίδεται στον Αριστοτέλη και λέγεται conditio sine qua non (η απαραίτητη προϋπόθεση). Αυτό ήταν αρχικά μια λατινική νομική έκφραση που σήμαινε «χωρίς το οποίο δεν είναι δυνατόν να» ή  “όρος εκ των ων ουκ άνευ.” Έτσι το πρώτο πράγμα που θα πρέπει να υιοθετήσουν οι έλληνες είναι να πάψουν να λασπολογούν ο ένας τον άλλον. Όταν ένας έλληνας αποκαλεί όλους τους έλληνες ψεύτες, απατεώνες, και κλέφτες υποθέτει προφανώς ότι αυτός είναι η εξαίρεση. Αυτό το φαινόμενο λέγεται το Παράδοξο του Επιμενίδη. Ο Κρητικός φιλόσοφος Επιμενίδης, (άκμασε 6ο αιώνα π.Χ.;) λέγεται ότι  έχει πει: «Οι Κρητικοί είναι πάντοτε ψεύτες, κακά θηρία, κοιλιές σε αδράνεια». Ο λόγος φυσικά που αυτή η φράση είναι παράδοξο είναι ότι πως μπορεί να πιστέψει κανείς ένα που ανήκει σε ένα γένος το οποίο κατά τα λεγόμενά του όλοι είναι ψεύτες; Κατά  συνέπεια οι μόνοι που μπορεί να τον πιστέψουν είναι αυτοί που έχουν ήδη αποφασίσει ότι όλο το γένος είναι ψεύτες.

Δεν είναι λοιπόν καθόλου παράδοξο ότι όταν πριν δυο χρόνια ο άρτι εκλεχτείς πρωθυπουργός των ελλήνων που διατυμπάνισε ότι οι προηγούμενοι συμπατριώτες του ήταν όλοι ψεύτες, απατεώνες, κλέφτες που είχαν «μαγειρέψει» τα νούμερα δεν θα κέρδιζε την εμπιστοσύνη κανενός.  Ό,τι και να έλεγε μετέπειτα θα ήταν λόγια ενός ψεύτη! Δεν είναι λοιπόν καθόλου παράξενο που οι βόρειοι εταίροι μας ιδιαίτερα οι Γερμανοί και Σκανδιναβοί μας έχουν πάρει στο «ψιλό.» Ζούμε κάτω από τη ψευδαίσθηση ότι λασπολογώντας τους άλλους ανεβάζουμε τους ίδιους τους εαυτούς μας ανεξάρτητα το εάν οι «άλλοι» ζουν και εργάζονται στον ίδιο  τόπο και είναι κατά συνέπεια στα μάτια των άλλων ίδιοι σαν και εμάς. Ο μόνος τρόπος να ξεφύγουμε από αυτήν τη παγίδα είναι να αρχίσουμε να επαινούμε ο ένας τον άλλον ή τουλάχιστον να μην αλληλοκατηγορούμαστε! Θυμάμαι όταν πριν πολλά χρόνια ήλθα στην Ελλάδα ως Fulbright Senior Scholar και από συνήθεια επαινούσα τους φοιτητές ένας συνάδελφος με πείρε στη άκρη και με συμβούλευσε λέγοντας «Μην τα επαινείς αυτά τα ….παιδα θα το πάρουν επάνω σους και θα μας….»

Καιρός είναι λοιπόν να αλλάξουν σελίδα οι έλληνες. Ξέρω είναι δύσκολο από τη μια μέρα στην άλλη να αποβάλει κανείς μια συνήθεια που είναι ριζωμένη και που ευδοκιμεί αιώνες, αλλά δεν υπάρχει άλλος δρόμος για να ξεφύγουμε από τα καταστροφή και να στραφούμε προς τη επιτυχία και τη δημιουργία. Ο ιδρυτής της Γιαπωνέζικης εταιρείας Kyocera Kazuo Inamori συμβούλευε τους συνεργάτες του «Υπενθύμισε τον εαυτόν σου ότι μια χαρούμενη διάθεση προσκαλεί επιτυχία.»  Τόσο οι πολιτικοί όσο και οι πολίτες επιβάλλεται να σταματήσουν να αποκαλούν ο ένας τον άλλο  ψεύτες, απατεώνες, κλέφτες και ανεύθυνοι άνθρωποι που δεν κρατούν τον λόγο τους.  Αυτή η συνήθεια μας έχει κολλήσει την ρετσινιά που διαβάζει κανείς στον καθημερινό ξένο τύπο ότι «…η λύση που δόθηκε στις Βρυξέλλες σήμερα δεν πρόκειται να ευδοκιμήσει αφού οι έλληνες δεν πρόκειται να κρατήσουν το λόγο τους και να πραγματοποιήσουν όλο όσα υποσχέθηκαν… αυτό κάνουν επί χρόνια τώρα …» ή κάτι παρόμοιο.                 

Το μήνυμα των πολιτικών από σήμερα πρέπει να είναι «Αγαπητοί συνάδελφοι και αγαπητοί συμπολίτες. Ό,τι έγινε στο παρελθόν έγινε. Από σήμερα το καθήκον μας είναι απλό: ΑΝΑΠΤΥΞΗ. Ξεχάστε το χρέος: αυτό είναι χυμένο γάλα. Δεν ξαναμαζεύεται! Είναι το άρωμα που έφυγε όταν ανοίγαμε το μπουκάλι όλα αυτά τα χρόνια. Από τώρα και εμπρός ας κάνουμε όλοι μας το καλύτερό μας για να δημιουργήσουμε κάτι το θετικό που θα κάνει τον παρανομαστή μεγαλύτερο. Όταν γίνει αυτό αναγκαστικά το αποτέλεσμα του κλάσματος  Δημόσιο Χρέος δια Ακαθάριστο Εθνικό Προϊόν (Χρέος/ΑΕΠ θα μικρύνει. Ας αφήσουμε λοιπόν τις λασπολογίες και τις καταστροφικές απεργίες και διαδηλώσεις τις έχει βαρεθεί ο κόσμος και δεν έχουν κανένα δημιουργικό αποτέλεσμα. Μια μικρή αύξηση του ΑΕΠ κατά 1% θα δημιουργήσει 105,000 εργατικές θέσεις μια ολόκληρη Χαλκιδική! Εάν καταφέρουμε μετά από μερικά χρόνια να έχουμε μια ανάπτυξη γύρω στα 4% τότε σχεδόν μισό εκατομμύριο έλληνες θα απασχοληθούν!  

         

QUO VADIS

Παρασκευή, 10 Φεβρουαρίου 2012

Και τώρα QUO VADIS Έλληνα;

Η διαφορά ώρας μεταξύ Ελλάδα και ΗΠΑ έχει και τα πλεονεκτήματά της. Για παράδειγμα χθες βράδυ Πέμπτη 9 Φεβρουαρίου πήγα στο κρεβάτι χαρούμενος γιατί οι τελευταίες ειδήσεις ήταν ότι οι έλληνες πολιτικοί συμφώνησαν σε ό,τι απαιτείται για να πάρει η Ελλάδα την επόμενη δόση του δανείου και να αποφύγει την χρεοκοπία. Οκτώ ώρες αργότερα, κατά τις επτά το πρωί, το ράδιο μεταδίδει από τη Αθήνα ότι χιλιάδες διαδηλωτές κατέκλισαν τις πλατείες στην Αθήνα και Θεσσαλονίκη.  Οι ηλεκτρονικές εφημερίδες και τα σύντομα βίντεο προβάλλουν ζωντανές ανταλλαγές μολότοφ και δακρυγόνων. Οι ενθαρρυντικές και θετικές δηλώσεις των κυβερνητικών αντιπροσώπων αμαυρώθηκαν από τις ανακοινώσεις ότι ένας σημαντικός αριθμός υπουργών παρατήθηκε και δήλωσε ότι δεν θα ψηφήσει το νομοσχέδιο την Κυριακή.

Στο τεύχος 2 με 12 Φεβρουαρίου 2012 το περιοδικό Bloomberg Businessweek χρησιμοποιεί μια αναλογία από το έργο του γερμανού συγγραφέα Thomas Mann, The Magic Mountain (Το Μαγικό Βουνό). Στο μυθιστόρημα ο νεαρός Hans Gastorp πάει για ξεκούραση σε ένα σανατόριο στις Άλπεις για τρεις εβδομάδες και κατέληξε να μείνει επτά χρόνια. Το ίδιο συμβαίνει και με τη Ευρωπαϊκή Ένωση λέει το περιοδικό: συρόμενη από την μια συνάντηση κορυφής στην άλλη επιμηκύνοντας κατ’ αυτόν τρόπο την ασθένεια μέχρι που έγινε πλέον χρόνια. Ένας από τους γιατρούς του σανατόριου επαίνεσα τον Hans Gastorp λέγοντας «Έχετε ένα καταπληκτικό ταλέντο να είστε ασθενής.» Το ίδιο θα μπορούσε να πει κανείς και για την ΕΕ και την Ελλάδα. Η ένταξη της Ελλάδας στην Ευρωπαϊκή Οικονομική Κοινότητα το 1981 και η επακολουθήσασα σημαντική χρηματική εισροή οικονομικής βοήθειας προσέφερε μια σοβαρή χρηματοοικονομική ξεκούραση της χώρας. Η εισαγωγή στο ΕΥΡΩ το 2001 ήταν το αποκορύφωμα της «ξεκούρασης» της Ελλάδας: τέρμα στον συναλλαγματικό κίνδυνο, τέρμα στην χρονίως άρρωστη δραχμή.  Η Ελλάδα έχει ένα νόμισμα που το δέχονται όλοι οι «ξένοι» χωρίς καμία ερώτηση!

 Όπως ο ήρωας του Mann καλόμαθε στο ευχάριστο και αναπαυτικό περιβάλλον των Άλπεων έτσι και η Ελλάδα απέκτησε τη συνήθεια του εύκολου χρήματος και χωρίς να το καταλάβει έπεσε στο σύνδρομα του «σιγοβρασμένου βάτραχου.» Όλος ο κόσμος βοηθούσε την Ελλάδα με ρευστό και όταν χρειαζόταν λίγο παραπάνω για να «μπαλώσει προσωρινά καμιά μικρή τρύπα στον προϋπολογισμό» οι διεθνείς χρηματοπιστωτικοί οίκοι έτρεχαν με έτοιμα συμβόλαια. Όταν πριν δυο χρόνια κατάλαβε η Ελλάδα ότι η κατσαρόλα «υπερχείλιζε» και το δημόσιο χρέος έφτανε να ξεπερνά το Ακαθάριστο Εθνικό Προϊόν (ΑΕΠ) και οι δανειστές άρχισαν να ανησυχούν και να ανεβάζουν τα επιτόκια τότε ανακάλυψε ότι η μακροχρόνια ξεκούραση επέφερε ατροφία. Έκτοτε κάθε προσπάθεια να βγει από τη κατσαρόλα είχε σαν αποτέλεσμα την περαιτέρω εξάντληση. Η υπερδανεισμένη Ελλάδα έψαχνε για όλο και ακριβότερο χρήμα για να πληρώσει τους τόκους.         

Όλα αυτά είναι φυσικά γνωστά. Αν και πολλοί από μας το βρίσκουμε ευκολότερο να ρίχνουμε τη ευθύνη σε «αυτούς που πράγματι φταίνε» τους λεγόμενους Γκόλντεν Μπόυς η πικρή αλήθεια είναι ότι ΕΜΕΙΣ φταίμε. Και ποιοι παρακαλώ είναι ΕΜΕΙΣ; Από τη μια μεριά είναι οι πολιτικοί οι οποίοι για να εκλεγούν έταζαν λαγούς με πετραχήλια και μετά για να μην χάσουν τις πλουσιοπάροχες θέσεις τους όλως παραδόξως εύρισκαν τους λαγούς στους μπαξέδες της διεθνούς χρηματαγοράς. Από την άλλη μεριά όμως είναι οι πολίτες οι οποίοι μεταβίβασαν πολλές από τις ευθύνες τους στο κράτος. Έτσι τώρα μπορεί να δει κανείς τον φαύλο κύκλο: οι πολίτες ζητούν όλο και περισσότερα και οι πολιτικοί δίνουν όλο και περισσότερα. Οι θαμώνες φωνάζουν φέρε μας ένα ακόμα μπουκάλι ταβερνιάρη και ο ταβερνιάρης το φέρνει. Αυτός ο χαβάς συνεχίζεται μέχρι που να φανεί από τη γωνία η σύζυγος και να βάλει τις φωνές! Έ λοιπόν πριν ένα χρόνο η σύζυγος από το βορρά έβαλε τις φωνές αρχικά και μετά έκοψε και το χαρτζιλίκι!       

Και που πάμε από δω τώρα;

Δεν είναι κακό να κάνει κανείς λάθη στη ζωή. Χωρίς λάθη δεν μαθαίνει κανείς. Κακό είναι να κάνει κανείς τα ίδια λάθη συνεχώς χωρίς να μαθαίνει. Με άλλα λόγια κακό είναι να κάνει κανείς τα ίδια πράγματα και να περιμένει διαφορετικά αποτελέσματα. Η ευχή μου για τον ελληνικό λαό είναι να βγει από αυτό το χωνευτήρι που καλώς ή κακώς έχει μπει με μια νέα μια εντελώς διαφορετική κοσμοαντίληψη και νοοτροπία. Ο βετεράνος της μελέτης του θέματος «ηγεσία» Warren Bennis, σε ένα από τα βιβλία του, Geeks and Geezers, κάνει χρήση της αναλογίας του χωνευτηριού (Crucible) ως προσδιοριστικός παράγοντας στη δημιουργία του ηγέτη. «Διαπιστώσαμε στη μελέτη μας ότι κάθε ηγέτης, νέος ή παλαιός, είχε υποβληθεί σε μια τουλάχιστον έντονη, μετασχηματιστική εμπειρία. Αυτή η μετασχηματιστική εμπειρία ήταν η καρδιά το να γίνει ηγέτης,» λένε οι συγγραφείς. Το αμερικανικό λεξικό ορίζει τη χοάνη ως «τόπο, χρόνο ή κατάσταση που χαρακτηρίζεται από τη συμβολή των ισχυρών διανοητικών, κοινωνικών, οικονομικών ή πολιτικών δυνάμεων. Μια αυστηρή δοκιμή της υπομονής ή της πεποίθησης ένα σκεύους στο οποίο λειώνουν υλικό σε πολύ υψηλές θερμοκρασίες.» Η χοάνη ήταν το καζάνι στο οποίο οι μεσαιωνικοί αλχημιστές προσπαθούσαν να μετατρέψουν μερικά βασικά μέταλλα σε χρυσό. Το γεγονός ότι οι αλχημιστές αποτύγχαναν αναπόφευκτα στις τολμηρές προσπάθειές τους δεν εκμηδενίζει τη δύναμη της χοάνης ως μεταφορά για τις περιστάσεις που προκαλούν ένα άτομο  να μετασχηματίζεται εντελώς.

Οι άνθρωποι που βγαίνουν από το χωνευτήρι με μια νέα αντίληψη για τη σημασία της ζωής έχουν μια τεράστια πιθανότητα να γίνουν ηγέτες. Η ελπίδα μας και η ευχή μας λοιπόν είναι ότι οι έλληνες πολιτικοί που «βράζουν» στο υψηλής θερμοκρασίας χωνευτήρι που η τρόικα σκάρωσε και που ανεβάζει τη θερμοκρασία καθημερινά θα βγουν με μια κοσμοαντίληψη διαφορετική τη οποία θα  μεταλαμπαδεύσουν επιτυχώς στον ελληνικό λαό. Το μήνυμα που θα πρέπει να έχουν πάρει όλοι οι έλληνες, οι πολιτικοί και ο λαός, είναι αυτό που η μακαρίτισσα η μάνα μου πάντα έλεγε «Η αρνίθα πίν νερό αλλά βλεπ κι τουν ουρανό.» Καλό είναι να αναρωτηθούμε από πού έρχονταν όλα αυτά τα καλούδια που είχαμε μέχρι χθες;