Όταν είσαι μέσα σε ένα λάκκο σταμάτα να σκάβεις ψάξε για
μια σκάλα όχι για ένα άλλο φτυάρι!
Όταν ήμουν στο γυμνάσιο στη Θεσσαλονίκη προς το τέλος της δεκαετίας του
1940 γνώρισα ένα τύπο με το όνομα Μήτσος. Ο Μήτσος είχε ένα τρίκυκλο που έκανε
μεταφορές. Το στέκι του ήταν στο «καπάν»
εκεί που είναι τώρα η Πλατεία Άθωνας με όλα τα εστιατόρια που κάθε βράδυ
«ξεσκάζουν» οι ταλαιπωρημένοι φοιτητές και λύνουν όλα τα προβλήματα του κόσμου! Ο Μήτσος ερχόταν στο Πρακτορείο Χαλκιδικής
που μαζευόμασταν κάθε μέρα για να παραλάβουμε τα καλάθια που μας έστελναν οι
μανάδες μας από το χωριό. Αν ήμασταν τυχεροί και δεν είχε κλείσει την
συγκοινωνία ο Ασπρόλακκας ή ο
Κουκνόλακκας θα απολαμβάναμε όλα τα καλούδια που οι μάνες μας με μεγάλη
φροντίδα και πολλή τέχνη είχαν τοποθετήσει στο καλάθι. Το δικό μου καλάθι ήταν
πάντα το πιο «πλούσιο.» Είχε μέσα μια ή δυο τηγανιές ψάρια, ένα πλαστό ψωμί,
μερικά αυγά, τυρί, καμιά δεκαριά φιλιά πίτα, ένα ή δυο κομμάτια χοιρινό παστό,
τσιγαρίδες, και ένα φοκαδάκι με γλυκό
κουταλιού.
Η δουλειά του Μήτσου πήγαινε πολύ καλά. Η Θεσσαλονίκη βίωνε ένα οικοδομικό
οργασμό. Εκατοντάδες πολυκατοικίες «σηκώνονταν» καθημερινά και χιλιάδες
οικογένειες μετακόμιζαν από την επαρχία. Ο Μήτσος με το τρίκυκλό του κουβαλούσε
τα μπαγκάζια τους. Μερικές φορές που δεν είχα καλάθι γιατί δεν περνούσε τ’
Καλαϊτζή ο λάκκος ο Μήτσος με πήγαινε σε ένα από τα εστιατόρια για καμιά
φασολάδα ή κανένα λαδερό ιμάμ-μπαλτή. Όταν επέστρεψα στη Θεσσαλονίκη μετά από 5-6 χρόνια ως πρωτοετής φοιτητής ΝΟΕ στο
Αριστοτέλειο συνάντησα τον Μήτσο στο
καφενείο Η Ωραία Νάουσα που σύχναζαν όλοι οι Χαλκιδικιώτες. Χάρηκε που με είδε
και χωρίς πολλά λόγια με πήγε δίπλα στη πλατεία και μου έδειξε το φορτηγό που
αντικατέστησε το τρίκυκλο. Ένα Μερσεντές με Γερμανικές επιγραφές στην τέντα
του. «Μου το έφερε ο Νίκος από τη Γερμανία. Είναι έξι χρόνων αλλά σχεδόν
καινούργιο γιατί οι Γερμανοί αλλάζουν αυτοκίνητα μετά από 4-5 χρόνια. Έχει μια
μηχανή με 300 άλογα! Το πείρα με δάνειο που μου έκανε ο Νίκος,» λέει ο Μήτσος.
Έχασα επαφή με τον Μήτσο για τα επόμενα 10-15 χρόνια. Όταν τελικά
ξανασυναντηθήκαμε ο Μήτσος ήταν «άλλος άνθρωπος.» Σκυθρωπός, ή όπως έλεγε η μακαρίτισσα η
μάνα μου «χαμουφτεριασμένος.» Πως πάνε
οι δουλειές τον ρώτησα «Άστα χάλια… δεν το χορταίνω το ρημάδι το αυτοκίνητο…
φαγανά αυτά τα 300 άλογα και η βενζίνα και τα λάστιχα ανεβαίνουν κάθε μέρα.…
και δεν μπορώ να σταματήσω τώρα χρωστάω τα μαλλιοκέφαλά μου. Δανείζομαι με
μεγαλύτερο επιτόκιο για να πληρώσω το χρέος… τι να σου πω φαύλος κύκλος φίλε!»
Ένα κόλπο που
χρησιμοποιούν οι συγγραφείς είναι ότι λένε μια απλή ιστορία για να περιγράψουν
μια πολύπλοκη. Είμαι σίγουρος αγαπητέ αναγνώστη ότι έχεις πάρει το μήνυμα. Ο
Μήτσος της τότε εποχής είναι ο σημερινός έλληνας ο οποίος χρόνια τώρα «ταΐζει»
το Μερσεντές με τους 300 βουλευτές στην Αθήνα ενώ ξέρει ότι θα έκανε καλύτερες
δουλειές με ένα απλό τρίκυκλο ή ένα Ντάτσον με 100 άλογα. Φυσικά ο Μήτσος δεν είχε άλλη εναλλακτική παρά να
συνεχίζει να είναι αυτό που οι οικονομολόγο λένε «Ο Βέλτιστος Χρεοκοπημένος:»
αυτός που παίρνει νέο ακριβότερο δάνειο για να πληρώσει το παλιό… Είναι μέσα
στο λάκκο και συνεχίζει να σκάβει…. Ο φίλος του φέρνει «καινούργια» φτυάρια από
τη Γερμανία … και έτσι χώνεται πιο μέσα κάθε μέρα ο Μήτσος…
Άντε Καλά
Χριστούγεννα και με Χαρά και Υγεία να δεχτούμε το 4το μνημόνιο και τα
επόμενα!!! Από τις οικογένειες Κεφαλά από τη Σταυρακιού των ΗΠΑ!!!
