ETHNIKI KYRIARXIA

Τρίτη, 22 Μαΐου 2012

ΠΕΡΙ ΑΠΩΛΕΙΑΣ ΚΥΡΙΑΡΧΙΑΣ

Α. Γ. Κεφαλάς

Καθημερινά βομβαρδίζομαι με μηνύματα από τη Ελλάδα τα οποία μου εξηγούν με φοβερά επιχειρήματα το πώς η Ελλάδα χάνει καθημερινά τη κυριαρχία της ως ανεξάρτητη και ελεύθερη χώρα! Τελευταία ένας φίλος μου προώθησε τη «επιστημονική» ανάλυση  ενός συνταγματολόγου καθηγητή ο οποίος αναλύοντας τα άρθρα του μνημονίου και συγκρίνοντας τα με τα αντίστοιχα άρθρα του συντάγματος κατέληξε στο συμπέρασμα ότι το μνημόνιο αφαιρεί από την Ελλάδα κάθε σταγόνα κυριαρχίας.

Δεν έχω καμία αμφιβολία ότι ο καθηγητής ξέρει το αντικείμενό του πολύ καλά. Έχω όμως μερικές σκέψεις σχετικά με την «άψογη» ανάλυση του κυρίου συνταγματολόγου. Η πρώτη μου παρατήρηση είναι ότι ο άνθρωπος κάνει αυτό που λέμε το Λάθος του Τρίτου Τύπου. Το λάθος του Πρώτου Τύπου στη στατιστική είναι «Να απορρίψει κανείς τη σωστή υπόθεση.» Το λάθος του Δεύτερου Τύπου είναι «Να αποδεχτεί κανείς την λανθασμένη υπόθεση.»  Το λάθος του Τρίτου Τύπου [Ian Mitroff] είναι «Να λύσει κανείς το ΛΑΘΟΣ πρόβλημα σωστά.»

Οι ερμηνείες που έδωσε ο κύριος καθηγητής είναι σωστές εφόσον κανείς αποδέχεται τις βασικές προϋποθέσεις κάτω από τις οποίες δημιουργήθηκε το Σύνταγμα της Ελλάδας. Οι προϋποθέσεις αυτές αφορούν (1) τον άνθρωπο ή τον «κόσμο» και (2) το χρόνο ή τους «καιρούς.»  Οι συγκεκριμένοι άνθρωποι που ζουν σε συγκεκριμένους καιρούς δημιουργούν την ανθρώπινη κοινωνία αυτών των συγκεκριμένων καιρών. Άλλοι άνθρωποι στους ίδιους καιρούς ή οι ίδιοι άνθρωποι σε άλλους καιρούς δημιουργούν ΑΛΛΕΣ κοινωνίες.       

Οι σημερινοί έλληνες ζουν σε μια κοινωνία εντελώς διαφορετική από αυτήν που περιγράφει ο κύριος καθηγητής-- και όχι μόνο αυτός αλλά και πολλοί άλλοι έλληνες. Το κράτος που έχουν δημιουργήσει οι έλληνες μετά την συμμετοχή τους στην ΕΟΚ το 1981 δεν είναι «κυρίαρχο» ούτε μπορεί να ισχυρίζεται «κυριαρχία» όταν οι πολίτες του έχουν επιλέξει να ενταχθούν ή να γίνουν μέλη μιας ευρύτερης κοινωνίας με την οποία δεν έχουν πολλά κοινά. Προφανώς ο τότε κόσμος τον καιρό εκείνο έκανε τους δικούς του υπολογισμούς και κατέληξε στο συμπέρασμα ότι «τους συνέφερε.» Το ίδιο συνέβη και το 2001 όταν πάλι εθελοντικά η Ελλάδα έγινε μέλος της Ευρωζώνης. 

Υπάρχει μια παλιά παροιμία που λέει «Δεν θέλουμε να ξέρουμε τα πράματα στα οποία θα πρέπει να συνηθίσουμε.» Έτσι όχι μόνο δεν συμπεριέλαβε ο έλληνας στους υπολογισμούς του σκέψεις για τα πράγματα που θα πρέπει να συνηθίσει να κάνει αλλά ούτε και του εξήγησε κανείς, ντόπιους ή ξένος, ποια θα είναι αυτά που θα πρέπει να συνηθίζει να κάνει! Η ανάθεση ή παράδοση μέρους της κυριαρχίας στην καινούργια κοινωνία που δημιουργεί ο καινούργιος  κόσμος και οι καινούργιοι καιροί είναι ΕΝΑ από αυτά που θα πρέπει να συνηθίσουμε! Όπως κάθε σύστημα στη φύση έτσι και στις ανθρώπινες κοινωνίες το μέλος έχει σημασία και αξία ακριβώς επειδή είναι μέλος του συστήματος. Το άτομο αυτό καθεαυτό δεν υπάρχει! Λένε οι Αγγλοσάξονες «Κανένας δεν είναι ένα νησί.» Έτσι λοιπόν και η Ελλάδα σήμερα δεν είναι νησί αλλά είναι μέλος ενός αρχιπελάγους που λέγετε Ευρωπαϊκή Ένωση στο οποίο έγινε μέλος εθελοντικά: και όχι με το ζόρ ξορντά που λένε στην Αρναία.

Όλοι μας όταν βρισκόμαστε σε ένα πανηγύρι που όλοι χορεύουν αργά ή γρήγορα αποφασίζουμε ότι δεν είναι και άσχημη ιδέα να μπούμε στο χορό. Όλοι μας αργά ή γρήγορα βαριόμαστε  να κοιτάμε τους άλλους να χορεύουν και το διασκεδάζουν ενώ εμείς  απλά τους χαζεύουμε. Όταν όμως μπεις στο χορό θα πρέπει ακολουθείς «τα βήματα και τον χαβά.» Όταν ο χορός είναι τσάμικο και το τραγούδι είναι «Ένας μωρ’ ένας αετός καθότανε …» εσύ δεν μπορείς να χορεύεις «Ειμ’ αετός χωρίς φτερά.»  Εάν επιμένεις να χορέψεις τον δικό σου χορό θα πρέπει να βγεις από τον τσάμικο και να πας στο διπλανό χορό που πιθανόν σου δίνεται η ευκαιρία να κάνεις το «κομμάτι» σου. Εάν  δεν το κάνεις αυτό εθελοντικά δυο πράγματα θα συμβούν: ή θα σε πετάξουν έξω οι συγχορευτές σου ή θα σταματήσουν τα «όργανα.» Όταν μπαίνεις σε έναν χορό αυτόματα παραδίδεις ένα μεγάλο μέρος κυριαρχίας σου στο σύστημα, δηλ., στην ορχήστρα και σ’ αυτόν που επέλεξε τον συγκριμένο χορό και που κατά πάσα πιθανότητα πληρώνει τα όργανα.              

Φυσικά ο βαθμός της κυριαρχίας σε ένα χορό είναι συνάρτηση της βούλησης και ικανότητας να πληρώσεις τα όργανα. Συνήθως αυτός που πληρώνει τα όργανα επιλέγει το χορό και «σέρνει» το χορό, δηλ., είναι πρώτος. Στους παραδοσιακούς ελληνικούς χορούς όπως καλαματιανό, συρτάκι  και τσάμικο ο πρώτος «κουμαντάρει» το χορό και οι υπόλοιποι απλά ακολουθούν. Δυστυχώς ή ευτυχώς σήμερα η Ελλάδα κρατάει τη ουρά στο χορό των 17 μελών της Ευρωζώνης και κατά συνέπεια  εάν επιθυμεί να μείνει στο χορό θα πρέπει να κάνει αυτό που έχει επιλέξει αυτός που πληρώνει τα όργανα. Η απώλεια της κυριαρχίας που με μεγάλη δυσφορία επισημαίνουν οι συμπατριώτες μου είναι συνάρτηση της αδυναμίας της χώρας να «πληρώσει τα όργανα.» Αν και δεν ερμηνεύεται έτσι από τη πλειονότητα των ελλήνων, ευτυχώς που, για την ώρα τουλάχιστον, υπάρχουν μερικοί εθελοντές ευεργέτες που είναι διατεθειμένοι να πληρώσουν τα έστω και πενιχρά όργανα. Ίσως να μην είναι ο χορός που θα προτιμούσαμε να χορέψουμε αλλά οπωσδήποτε είναι καλύτερα από το να είμαστε εντελώς «έξω από τον χορό»!                      

ΕΝΑΡΚΤΗΡΙΑ ΟΜΙΛΙΑ 2012

Κυριακή, 6 Μαΐου 2012

ΕΝΑΡΚΤΗΡΙΑ ΟΜΙΛΙΑ ΤΟΥ ΝΕΟΥ ΠΡΩΘΥΠΟΥΡΓΟΥ

Ακολουθώντας την συμβουλή του Oscar Wild που λέει «σε καιρούς όπως αυτούς δεν είναι μόνο ένα προνόμιο να μιλήσει κανείς αλλά είναι μια υποχρέωση» με πολύ λύπη, βαριά καρδιά αλλά και με μεγάλη ειλικρίνεια ομολογώ αγαπητοί  μου συμπατριώτες ότι  το κράτος μας αδυνατεί να λύσει όλα τα συνεχώς αυξανόμενα προβλήματα του ατόμου. Οι κυβερνήσεις ανά τον κόσμο, και όχι μόνο της Ελλάδας, έχουν φτάσει στο σημείου που ο αείμνηστος κοινωνιολόγος Daniel Bell είπε ότι «Οι κυβερνήσεις έχουν γίνει πολύ μικρές για τα μεγάλα προβλήματα και πολύ μεγάλες για τα μικρά.»  Έφτασε πλέον η ώρα που ο πολίτης θα πρέπει να αναλάβει την ευθύνη για την αποφυγή δημιουργίας προβλημάτων και την επίλυση των τυχόν υπαρχόντων.

Δυστυχώς μετά τον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο ο άνθρωπος άρχισε να εγκαταλείπει τον τρόπο ζωής που το άτομο, με τη βοήθεια και συμπαράσταση της οικογένειας και των συγγενών του, φρόντιζε για τη ζωή και τη ευημερία του και άρχισε να εναποθέτει όλο και περισσότερες φροντίδες στο κράτος. Το κράτος, ανταποκρινόμενο στις επιθυμίες των πολιτών, έφτασε στο σημείο σήμερα να ξοδεύει σχεδόν το μισό του Ακαθαρίστου Εθνικού Προϊόντος (ΑΕΠ) ενώ μόλις και μετά βίας εισπράττει τα δυο τρίτα των εξόδων. Το λογικά αναμενόμενο αποτέλεσμα αυτής της κατάστασης είναι ότι η Ελλάδα έφτασε σήμερα στο θλιβερό σημείο που τα συνεχή ελλείμματα  έχουν δημιουργήσει ένα συνολικό εθνικό χρέους της τάξεως του 170% του ΑΕΠ. Η κατάσταση αυτή δημιουργεί τεράστια προβλήματα στη περαιτέρω εξεύρεση πόρων με λογικά επιτόκια που να μπορεί να αντέξει η οικονομία μας.

Είναι οφθαλμοφανές ότι η χώρα μας πρέπει να αλλάξει νοοτροπία και στρατηγική. Όλοι μας θα πρέπει να ακονίσουμε το μυαλό μας για να βρούμε τρόπους δημιουργίας προϊόντων και υπηρεσιών που θα οδηγήσουν στην ανάπτυξη και απασχόληση των χιλιάδων ανέργων συμπολιτών και δη των νέων. Τις τελευταίες 3-4 δεκαετίες η ελληνική κοινωνία επένδυσε σημαντικά ποσά στην δημιουργία εκπαιδευτικών εγκαταστάσεων τις οποίες εξόπλισε με την τελευταία τεχνολογία. Εκατομμύρια νέοι απόλαυσαν ελεύθερη παιδεία. Δυστυχώς δεν κατάφερε η Ελλάδα να δημιουργήσει και μια αντίστοιχη πραγματική οικονομική ανάπτυξη η οποία θα απορροφούσε όλους αυτούς τους «επιστήμονες.» Αυτή η ανισορροπία μεταξύ προσφοράς και ζήτησης εργασίας έχει σαν λογικό αποτέλεσμα αυτό που βιώνουμε καθημερινά τα τελευταία δέκα χρόνια: χιλιάδες νέοι να κατακλύζουν τα πεζοδρόμια!           

Το μήνυμα των πολιτικών από σήμερα πρέπει να είναι, «Αγαπητοί συνάδελφοι και αγαπητοί συμπολίτες, ό,τι έγινε στο παρελθόν έγινε. Από σήμερα το καθήκον μας είναι απλό: ΑΝΑΠΤΥΞΗ. Από σήμερα λοιπόν ας αρχίσουμε να κάνουμε ο καθένας το καλύτερό μας για να δημιουργήσουμε κάτι το θετικό που θα βελτιώσει τον παρανομαστή του κλάσματος Δημόσιο Χρέος δια Ακαθάριστο Εθνικό Προϊόν (Χρέος/ΑΕΠ) και θα κάνει το πηλίκο μικρότερο. Τέλος λοιπόν στις λασπολογίες στις καταστροφικές απεργίες και διαδηλώσεις. Αυτά τα έχει βαρεθεί ο κόσμος και δεν έχουν κανένα δημιουργικό αποτέλεσμα. Μια μικρή αύξηση του παρανομαστή (ΑΕΠ) κατά 1% θα δημιουργήσει 105,000 εργατικές θέσεις. Αυτό που χρειαζόμαστε σήμερα!

ΟΙ ΠΡΩΤΕΣ 100 ΜΕΡΕΣ

Πέμπτη, 8 Μαρτίου 2012

Οι Πρώτες 100 Μέρες της Νέας Κυβέρνησης

Έχει γίνει συνήθεια να περιμένει ο κόσμος ότι η νέα ηγεσία θα κάνει ορισμένα σημαντικά πράγματα τους τρεις πρώτους μήνες που κατά κάποιον τρόπο θα προαναγγείλουν την υπόλοιπη θητεία της. Αυτή  η προσδοκία είναι συνήθως γνωστή με τη φράση «Οι Πρώτες 100 Μέρες.» Οι ενδιαφερόμενοι ειδήμονες σκαρώνουν συνήθως μια λίστα με πεντέξι πράγματα που θα πρέπει να επιχειρήσει η νέα ηγεσία. Η πρακτική αυτή των 100 πρώτων ημερών εφαρμόζεται τόσο στις επιχειρήσεις όσο και στις κυβερνήσεις. Η βασική ιδέα είναι ότι η νέα ηγεσία πρέπει ευθύς εξ αρχής να κάνει μια σημαντική αλλαγή για να δείξει τον πραγματικό της χαρακτήρα. Συνήθως μετά από μια εύλογη μελέτη της παρούσας κατάστασης ο ηγέτης ξεκινάει μερικές δομικές και θεσμικές αλλαγές.

Εάν η οργάνωση που αναλαμβάνει ο νέος ηγέτης υποφέρει από μια μη ικανοποιητική οικονομική θέση τότε η πρώτη κίνηση που επιλέγεται είναι αυτό που λέγεται στη γλώσσα των επιχειρήσεων «κλάδεμα.» Ο ηγέτης κόβει μερικά κλωνάρια της επιχείρησης με το σκοπό να μειώσει τις δαπάνες και πιθανόν να εξοικονομήσει επιχειρησιακές πηγές που θα επενδυθούν σε άλλες πιο προσοδοφόρες δραστηριότητες. Λογικά το κλάδεμα καταλήγει στην μείωση του αριθμού των ανθρώπων που απασχολούνταν στις θέσεις που εξαλείφθηκαν. Αυτή η στρατηγική λέγεται στρατηγική μείωσης κόστους. Φυσικά υπάρχει και η εναλλακτική. Η στρατηγική αύξησης εσόδων. Αυτή είναι η καλύτερη στρατηγική μακροχρόνια αλλά βραχυχρόνια είναι η μη προτιμητέα γιατί η υλοποίησή της απαιτεί επενδύσεις επιχειρησιακών πόρων οι οποίοι είναι περιορισμένοι αν όχι σπάνιοι.

Αυτό είναι ακριβώς το δίλημμα που θα αντιμετωπίσει η νέα κυβέρνηση της Ελλάδας. Η νέα κυβέρνηση κληρονομεί μια οικονομία που κατηφορίζει εδώ και τέσσερα-πέντε χρόνια. Τα τελευταία πεντέξι χρόνια οι διεθνείς στατιστικές παρουσιάζουν την Ελλάδα με αρνητικούς ρυθμούς ανάπτυξης της τάξεως των 5 με 7 επί τις εκατό (με μια σωρευτική πτώση της τάξεως των 16 %, (που σύμφωνα με το περιοδικό  Economist θα πρέπει να καταγραφεί στα βιβλία των ρεκόρ) με χρόνια ελλείμματα στο εμπορικό ισοζύγιο, στο ισοζύγιο τρεχουσών συναλλαγών και φυσικά στον ετήσιο κρατικό προϋπολογισμό. Ταυτόχρονα οι τεράστιοι ρυθμοί αύξησης της ανεργίας που έχουν οδηγήσει χιλιάδες ανθρώπους στα πεζοδρόμια κραυγάζει για ανάπτυξη που πιθανά θα δημιουργήσει θέσεις εργασίας. Φυσικά η ανάπτυξη προϋποθέτει επενδύσεις. Ο ιδιωτικός φορέας δεν είχε τη ευκαιρία να δημιουργήσει οικονομικά πλεονάσματα που θα μπορεί να τα επενδύσει. Κατά συνέπεια οι πόροι για τις νέες επενδύσεις θα πρέπει να έλθουν από τον δημόσιο τομέα. Το πρόβλημα είναι ότι αυτός ο τομέας δεν είναι σε θέση να προσφέρει αυτούς τους πόρους γιατί απλούστατα είναι ήδη υπερχρεωμένος. Έτσι υπάρχει μόνο μια πηγή που θα μπορούσε να συνεισφέρει τους πόρους για την επιθυμητή ανάπτυξη: οι πόροι θα πρέπει να έλθουν από ΕΞΩ!  

Και ιδού το μέγα ερώτημα: τι πρέπει να κάνει η νέα ηγεσία για να μπορέσει να προσελκύσει τα κεφάλαια από έξω; Η απάντηση είναι ότι η conditio sine qua non («χωρίς το οποίο δεν είναι δυνατόν να») είναι η ΕΞΑΛΕΙΨΗ ΤΗΣ ΑΒΕΒΑΙΟΤΗΤΑΣ. Εάν υπάρχει κάτι που οι επενδυτές απεχθάνονται είναι η αβεβαιότητα. Η αβεβαιότητα είναι η αδυναμία να είναι κανείς σίγουρος  ότι αυτά που έχει προγραμματίσει και αναμένει θα γίνουν πραγματικότητα. Στο κόσμο των επενδύσεων αυτή η αδυναμία μεταφράζεται στη αδυναμία του επιχειρηματία να υπολογίσει ότι οι ταμειακές ροές που έχει συμπεριλάβει στο επιχειρησιακό πρόγραμμα θα πραγματοποιηθούν εξ ολοκλήρου στα προβλεπόμενα χρονικά διαστήματα. Η συνήθης υπόθεση του επιχειρηματία είναι ότι η κύρια, αν όχι μοναδική, πηγή αβεβαιότητας είναι το εξωτερικό περιβάλλον της επιχείρησης. Ο κύριος παράγοντας του εξωτερικού περιβάλλοντος είναι η κρατική πολιτική γενικά και ιδιαίτερα η νοοτροπία της κυβέρνησης έναντι των επιχειρήσεων.

Ο επιχειρηματίας έχει στη διάθεσή του στοιχεία σχετικά με το εξω-επιχειρησιακό περιβάλλον ή αυτό που συνήθως λέγεται  «επιχειρησιακό κλίμα» Business Climate. Υπάρχουν άπειροι διεθνείς οργανισμοί, δημόσιοι και ιδιωτικοί οι οποίοι έχουν δημιουργήσει δείκτες (Business Climate Index) όπως για παράδειγμα το  Ifo Business Climate Index της Γερμανίας  και το διεθνές Ease of Doing Business Index (http://www.doingbusiness.org/rankings). Οι παράγοντες ή τα κριτήρια διαφέρουν από μια οργάνωση αξιολόγησης στη άλλη αλλά σε γενικές γραμμές περιλαμβάνουν τα επόμενα δέκα κριτήρια. Στο Δείκτης Ευκολίας Επιχειρησιακής Δραστηριότητας οι οικονομίες ταξινομούνται ανάλογα με την ευκολία επιχειρησιακής δραστηριότητας στις 1-183 χώρες. Μια υψηλή ταξινόμηση στην ευκολία τον επιχειρησιακό δείκτη σημαίνει ότι το ρυθμιστικό περιβάλλον είναι πιο συμβάλλον στην έναρξη και τη λειτουργία μιας τοπικής εταιρίας. Αυτός ο δείκτης υπολογίζει κατά μέσο όρο τις ταξινομήσεις εκατοστημορίου της χώρας σε 10 θέματα, βασιζόμενα επάνω σε ποικίλους δείκτες, που δίνουν ίσο βάρος σε κάθε θέμα. Οι ταξινομήσεις για όλες τις οικονομίες είναι αξιολογημένες μέχρι τον Ιούνιο του 2011.

Επιχειρησιακό Κλίμα: Ευκολία Επιχειρησιακής Δραστηριότητας

ΧΩΡΑ                            ΚΡΙΤΗΡΙΑ	ΣΙΓΚΑΠΟΥΡΗ Νο. 1	ΙΡΛΑΝΔΙΑ Νο. 10	ΤΟΥΡΚΙΑ Νο. 71	ΕΛΛΑΔΑ Νο. 100
1.Έναρξης Επιχείρησης,	4	13	61	135
2. Χορήγηση Αδειών Κατασκευής,	3	27	155	41
3. Χορήγηση Άδειας Ηλεκτροδότησης,	5	90	72	77
4. Καταχώριση Ιδιοκτησίας	14	81	44	150
5. Εξασφάλιση Πίστωσης,	8	8	68	78
6. Προστασία Επενδυτών	2	5	75	155
7. Πληρωμή Φόρων	4	5	79	83
8. Διασυνοριακές Συναλλαγές,	1	21	80	84
9. Τήρηση ή Εφαρμογή Συμβάσεων και	12	62	51	90
10. Εκκαθάριση Χρεοκοπίας	2	10	120	57

Μια γρήγορη ματιά στον παραπάνω πίνακα θα δείξει στην νέα ηγεσία που είναι τα αδύνατα σημεία του επιχειρησιακού περιβάλλοντος που θα πρέπει να βελτιωθούν εάν επιθυμεί να προσελκύσει το ξένο κεφάλαιο.  Μια απλή σύγκριση των τεσσάρων χωρών αποδεικνύει το λόγο για τον οποίον η Ιρλανδία κατάφερε να προσελκύσει ξένα κεφάλαια που την επέτρεψαν να αποφύγει τη ταλαιπωρία που τραβάει η Ελλάδα. Για παράδειγμα ο επιχειρηματίας χρειάζεται δέκα φορές περισσότερες μέρες για να αρχίσει την επιχείρησή του από ότι χρειάζεται στην Ιρλανδία και διπλάσιες της Τουρκίας.

Το περιοδικό The Economist, March 3^rd 2012 συνοψίζει γλαφυρά την εικόνα του επιχειρησιακού κλίματος της Ελλάδας και προσφέρει μια απλή αλλά σοφή συνταγή για την βελτίωσή του.  

«Τα εμπόδια στην ανάπτυξη είναι πολύ υψηλότερα στην Ελλάδα, μια από τις πιο ρυθμισμένες οικονομίες της Ευρώπης. Εκτός από τους άκαμπτους κανόνες εργασίας  η οργάνωση χορήγησης αδειών της είναι σχεδόν κωμικά δυσκίνητη. Απαιτεί επισκέψεις σε δέκα ή περισσότερα γραφεία σε διάφορα υπουργεία και την αρχειοθέτηση δωδεκάδων εγγράφων για να πάρει κανείς την τελική έγκριση για ένα επιχειρησιακό σχέδιο. Οι περιορισμοί στη χρήση εδάφους εμποδίζουν τις ελληνικές επιχειρήσεις να αναπτυχθούν σε μια αποδοτική κλίμακα. Διάρκεσε 30 έτη για να συγκεντρώσει τις πλοκές για το θέρετρο Costa Navarino. Σεν είναι καθόλου κατάπληξη ότι τα περισσότερα ελληνικά ξενοδοχεία έχουν λιγότερα από 100 δωμάτια. Οι περιορισμοί χρήσης του εδάφους είναι επίσης πρόβλημα και στο λιανικό εμπόριο. Η Ελλάδα έχει σχεδόν το διπλό αριθμό καταστημάτων ανά κεφαλή που είναι διπλάσιος του δυτικοευρωπαϊκού μέσου όρου σύμφωνα με την McKinsey. Κατά συνέπεια, ελληνικά καταστήματα έχουν 40% λιγότερη παραγωγή ανά τετραγωνικό πόδι του λιανικού καταστήματος.

Η συνταγή για την Ελλάδα και άλλες χώρες είναι γνωστή: η χαλάρωση των κανόνων που κυβερνούν την εργασία, τις αμοιβές και την χρήση εδάφους θα επιτρέψει στις καλύτερες επιχειρήσεις να αναπτυχθούν και τις αποτυχημένους να σβήσουν, ωθώντας την παραγωγικότητα, την αύξηση του ΑΕΠ και τα φορολογικά έσοδα. Η ιδέα ότι οι μικρές εταιρίες είναι καλύτερες εμμένει ακόμη και στις λιγότερο ρυθμισμένες χώρες, όπως η Αμερική και η Μεγάλη Βρετανία. Αυτή η πεποίθηση οφείλεται πολύ στην ιδέα ότι οι μικρές επιχειρήσεις δημιουργούν τις περισσότερες θέσεις εργασίας. Αλλά μια μελέτη από John Haltiwanger του πανεπιστημίου της Μέρυλαντ, με δύο ερευνητές στο γραφείο αμερικανικής απογραφής, διαπιστώνει ότι νέες εταιρίες, οι περισσότερες από τις οποίες συμβαίνουν να είναι μικρές, ευθύνονται για ένα μεγάλο μέρος της αύξησης θέσεων εργασίας της Αμερικής. Οι ώριμες μικρές εταιρίες καταστρέφουν συχνά εργατικές θέσεις, όπως και τα μικρά ξεκινήματα που δεν επιβιώνουν.»

 Εν κατακλείδι το γενικό μήνυμα είναι ότι οτιδήποτε αλλαγές που απαιτεί η βελτίωση του επιχειρησιακού κλίματος για να προσελκύσει η χώρα ξένα κεφάλαια δεν απαιτούν κεφάλαια. Όλες οι αλλαγές περιστρέφεται γύρω από την απλούστευση της γραφειοκρατίας και την σταθεροποίηση της νομοθεσίας που αφορά την προστασίας επενδυτών και κατοχύρωση περιουσίας. 

Παρασκευή, 2 Μαρτίου 2012 Η ΔΥΝΑΜΗ ΤΗΣ ΘΕΤΙΚΗΣ ΣΚΕΨΗΣ Πριν 20 περίπου χρόνια βίωσα μια «Θεοφάνεια» [Epiphany] που λένε οι Αμερικανοί: μια ριζική αλλαγή της κοσμοαντίληψής μου. Μετά από είκοσι περίπου χρόνια συνεργασίας με σφαιρικούς οργανισμούς όπως UN, World Future Society και Club of Rome, των οποίων ο σκοπός ήταν να λύνουν προβλήματα σε σφαιρικό επίπεδο, κατέληξα στο συμπέρασμα να ασπαστώ μια από τις σοβαρότερες αρχές τις Θεωρίας Συστημάτων που λέει ότι «Κανένα σύστημα, είτε είναι ένα άτομο, μια οργάνωση, μια πόλη ή μια χώρα δεν μπορεί να σωθεί μόνο με την βοήθεια εξωτερικών δυνάμεων εάν δεν από μόνο αλλάξει την εσωτερική του δομή και συμπεριφορά.» Ακολουθώντας την σλόγκαν της World Future Society «Σκέψου Σφαιρικά-Δράσε Τοπικά» [Think Globally-Act Locally] πείρα τα πράγματα με τη σειρά και εστιάστηκα στο πρώτο μέρος της σλόγκαν: Σκέψου Σφαιρικά! Σύντομα ανακάλυψα όμως η στρατηγική των οργανισμών οι οποίοι με ξελόγιασαν που Σκεπτόταν Σφαιρικά και Δρούσαν Σφαιρικά ήταν εντελώς αναποτελεσματική. Είδα λοιπόν ότι είναι πράγματι αδύνατον να λύσει κανείς προβλήματα σε σφαιρικό επίπεδο. Ο λόγος φυσικά είναι ότι δεν είναι εύκολο να πείσει κανείς τους ενδιαφερόμενους να αλλάξουν την δομή και τη συμπεριφορά τους. Φυσικά είναι εξίσου αδύνατον να τους αναγκάσει να αλλάξουν. Έτσι στα μέσα του 1980 άλλαξα στρατηγική και εστιάστηκα στο Δράσε Τοπικά. Το μήνυμα μου ήταν μια άλλη βασική αρχή της θεωρίας συστημάτων που είναι βασικά και η αρχή της Θεωρίας της Εξέλιξης του Δαρβίνου: Η Επιβίωση του Προσαρμόσιμου. Με άλλα λόγια αυτός που επιβιώνει δεν είναι ο ισχυρότερος (που η πρόχειρη ερμηνεία της θεωρίας προσφέρει) αλλά είναι αυτός που προσαρμόζεται γρηγορότερα και καλύτερα στις αλλαγές του περιβάλλοντος. Η Θεωρία των Ανοιχτών Συστημάτων μας λέει ότι η επιβίωση και η εξέλιξη ενός συστήματος είναι συνάρτηση δυο παραγόντων: Υ και Χ. Υ είναι οι πόροι πάνω στους οποίους το σύστημα έχει σχετικό έλεγχο και Χ είναι το εξωτερικό περιβάλλον ως το σύνολο των παραγόντων που επηρεάζουν το σύστημα και που το σύστημα ΔΕΝ έχει έλεγχο. Το ερώτημα γεννάται: αφού το σύστημα δεν έχει έλεγχο πως μπορεί να επιβιώσει; Η λογική απάντηση που δίνουμε στους μαθητές μας είναι: ΓΝΩΣΗ, δηλ., μελέτη του εξωτερικού περιβάλλοντος με το σκοπό να εντοπίσει ή ακόμη καλύτερα να προβλέψει τις επικείμενες αλλαγές και να προσαρμόσει τη ΔΟΜΗ και τη ΣΥΜΠΕΡΙΦΟΡΑ του έτσι ώστε να αποφύγει τις Απειλές και να επωφεληθεί των Ευκαιριών. Έτσι αποφάσισα ότι καλό είναι να είμαι διστακτικός ίσως και απρόθυμος να ξοδεύω χρόνο να μελετώ το παρελθόν και να ψάχνω για τους αίτιους που προκάλεσαν τις αλλαγές που επηρέασαν την Ελλάδα. Ό,τι έγινε στο παρελθόν είναι νερό που έτρεξε πάνω από το φράγμα, είναι γάλα που χύθηκε, είναι το άρωμα που φεύγει όταν ανοίγει κανείς το μπουκαλάκι. Κάθε στιγμή που ξοδεύει κανείς κοιτάζοντας προς τα ΠΙΣΩ κλέβει χρόνο από αυτόν που πρέπει να ξοδέψει κοιτάζοντας προς τα ΜΠΡΟΣ! Τι Αλλαγές Βλέπω Αναγκαίες Το τελευταίο καιρό, και ιδιαίτερα τα τελευταία δυο χρόνια, έχω παρατηρήσει μια ιδιόμορφη κατάσταση που χαρακτηρίζει τους έλληνες. Κάθε συζήτηση αργά ή γρήγορα γυρίζει στα μοιρολόγια. Η ευχάριστη ατμόσφαιρα που δημιουργούνταν στις παρέες των ελλήνων έχει αντικατασταθεί από την κακοκεφιά, μιζέρια και κλαψουρίσματα. Όλοι βρίζουν «αυτούς που μας έφεραν σε αυτή τη κατάσταση. Αυτοί που τα φάγανε όλα. Αυτοί που κλέβουν και το γλεντούν ενώ εμείς ο απλός κοσμάκης υποφέρουμε….» Όλοι έχουν μια αρνητική νοοτροπία. Αναρωτιέμαι που πήγε η ελληνική υπερηφάνεια; Τι έγινε ο έλληνας που δεν τον φόβιζε τίποτα; Τι έγινε ο έλληνας το παλικάρι; Που πήγαν όλοι αυτοί οι «ατσίδες»; Πως μαράζωσαν αυτά τα παλικάρια; Γιατί είναι πάντα κατσουφιασμένοι όλοι αυτοί οι λεβέντες; Γιατί τα βλέπουν όλα μαύρα; Γαιτί είναι κάθε μέρα η «συννεφιασμένη Κυριακή»; Ό,τι εξήγηση που προσφέρει κανείς περιλαμβάνει πάντα τη φράση «αυτοί που μας…» Είναι πάντα «αυτοί» και ποτέ δεν ακούει κανείς το «εμείς και το εγώ.» Σχηματίζει κανείς την εντύπωση ότι οι έλληνες έχουν χάσει τη αυτοπεποίθηση τους. Δεν πιστεύουν στον εαυτόν τους. Θεωρούν τους εαυτούς τους ανίκανους να προγραμματίσουν την ζωή τους και να εκτελέσουν τις δράσεις που θα τους επιτρέψουν να υλοποιήσουν τα σχέδιά τους και να αποκτήσουν αυτό που επιθυμούν. Ξοδεύουν ώρες κα μέρες ατέλειωτες αναπολώντας τους αρχαίους ημών προγόνους. Το Αριστοτέλη, τον Σωκράτη, τον Ξενοφώντα, τον Πλάτωνα και όλους αυτούς που πριν τρεις χιλιετίες έδωσαν τα φώτα στη ανθρωπότητα σε αυτούς που σήμερα θέλουν να μας διδάξουν! Πως τολμούν; Δεν έχουν καθόλου τσίπα; Και ιδού το πρώτο καθήκον, η ύψιστη προτεραιότητα της κυβέρνησης: να πείσει τον έλληνα να ξαναβρεί τον εαυτό του. Να ξαναβρεί το ηθικό του. Να αναστηθεί στα δυο του πόδια και να προσποιηθεί για λίγο ότι είναι ο νέος Λεωνίδας, ο νέος Καραϊσκάκης, ο έλληνας που θα ανυψώσει την κορμοστασιά του και θα δείξει την αυτοπεποίθηση που του ταιριάζει. Που αρμόζει στον απόγονο των ανθρώπων των γραμμάτων και πολεμιστών που έκαναν την Ελλάδα αυτή που ήταν μέχρι χθες πριν χάσουν οι έλληνες τον εαυτόν τους. Δεν είναι δύσκολο αρκεί να μην περιμένουμε από «αυτούς» να κάνουν αυτά που πρέπει να κάνουμε εμείς. Πρέπει ο καθένας να μετατρέψει την απαισιοδοξία σε αισιοδοξία. Την απελπισία σε ελπίδα. Το δεν γίνεται και δεν μπορώ στο ναι όλα γίνονται και όλα τα μπορώ. Αντί να βλέπουμε πίσω ας ακούσουμε τον Λουκά που μας είπε προχθές ότι «…η κορυφαία προτεραιότητα είναι να κοιτάξουμε μπροστά.» Να αρχίσουμε να σκεπτόμαστε ΘΕΤΙΚΑ! Κοντολογίς ο έλληνας επιβάλλεται να αποβάλλει τη νοοτροπία της παθητικής απαίτησης και ζητιανιάς από κάποιον άλλον όπως το περιβόητο κράτος και να ασπαστεί τη νοοτροπία της ενεργού αναζήτησης δράσης και της ανάληψης προσωπικής ευθύνης. Το σύνθημα όλων και ιδικά των νέων πρέπει να γίνει «Σκέψου Θετικά. Σκέψου Δημιουργία και όχι καταστροφή.» Κανείς δεν σου χρωστάει τίποτα αγαπητέ νέε. Οι γονείς σου τα «έδωσαν όλα όσα βρήκαν και όσα οι ίδιοι δημιούργησαν.» Τώρα είναι η σειρά σου να δημιουργήσεις. Μην περιμένεις από τις κυβερνήσεις. Οι κυβερνήσεις έχουν γίνει «πολύ μικρές για τα μεγάλα προβλήματα και πολύ μεγάλες για τα μικρά.» Είμαι σίγουρος έχεις παρατηρήσει πόσο λίγο ασχολούνται στη Αθήνα με τα μεγάλα θέματα όπως η ανεργία που μαστίζει τη χώρα και πόσο συζήτηση κάνουν για τις επόμενες εκλογές. Οι τριακόσιοι, όχι φυσικά του Λεωνίδα αλλά της Βουλής, ανατριχιάζουν στη ιδέα ότι πιθανόν μερικοί από αυτούς θα χάσουν τα τεράστια προνόμια που ο «χρεοκοπημένος» λαός τους χαρίζει. Αγαπητέ συμπατριώτη η χώρα βρίσκεται καταμεσής μια τεράστιας τρύπας. Η γνωστή θεωρία της τρύπας επιβάλει ότι «όταν είσαι μέσα στη τρύπα σταμάτα να σκάβεις!» Καιρός είναι λοιπόν να σταματήσουμε να αγναντεύουμε την τρύπα και να σηκώσουμε το κεφάλι μας ψιλά. Εκεί ψιλά στον ουρανό σίγουρα θα υπάρχει ένα αστέρι για τον καθένα μας. Ας το αρπάξουμε λοιπόν. Κανείς δεν πρόκειται να μας το δώσει. Πρέπει να το κερδίσουμε με τον ιδρώτα μας. Δόξα το θεώ τα τελευταία χρόνια η Ελλάδα κουτσά στραβά δημιούργησε τις υποδομές φυσικές, πνευματικές και κοινωνικές για τον καθένα μας. Αυτό που απομένει τώρα είναι ο καθένας μας να ανακτήσει τη θέληση δημιουργίας που χαρακτηρίζει τον έλληνα.

Παρασκευή, 2 Μαρτίου 2012

Η ΔΥΝΑΜΗ ΤΗΣ ΘΕΤΙΚΗΣ ΣΚΕΨΗΣ

Πριν 20 περίπου χρόνια βίωσα μια «Θεοφάνεια» [Epiphany] που λένε οι Αμερικανοί: μια ριζική αλλαγή της κοσμοαντίληψής μου. Μετά από είκοσι περίπου χρόνια συνεργασίας με σφαιρικούς οργανισμούς όπως UN, World Future Society και Club of Rome, των οποίων ο σκοπός ήταν να λύνουν προβλήματα σε σφαιρικό επίπεδο, κατέληξα στο συμπέρασμα να ασπαστώ μια από τις σοβαρότερες αρχές τις Θεωρίας Συστημάτων που λέει ότι «Κανένα σύστημα, είτε είναι ένα άτομο, μια οργάνωση, μια πόλη ή μια χώρα δεν μπορεί να σωθεί μόνο με την βοήθεια εξωτερικών δυνάμεων εάν δεν από μόνο του αλλάξει την εσωτερική του δομή και συμπεριφορά.»  Ακολουθώντας την σλόγκαν της World Future Society «Σκέψου Σφαιρικά-Δράσε Τοπικά» [Think Globally-Act Locally] πείρα τα πράγματα με τη σειρά και εστιάστηκα στο πρώτο μέρος της σλόγκαν:  Σκέψου Σφαιρικά! 

Σύντομα ανακάλυψα όμως η στρατηγική των οργανισμών οι οποίοι με ξελόγιασαν που Σκεπτόταν Σφαιρικά και Δρούσαν Σφαιρικά ήταν εντελώς αναποτελεσματική. Είδα λοιπόν ότι είναι πράγματι αδύνατον να λύσει κανείς προβλήματα σε σφαιρικό επίπεδο. Ο λόγος φυσικά είναι ότι δεν είναι εύκολο να πείσει κανείς τους ενδιαφερόμενους να αλλάξουν την δομή και τη συμπεριφορά τους. Φυσικά είναι εξίσου αδύνατον να τους αναγκάσει να αλλάξουν. Έτσι στα μέσα του 1980 άλλαξα στρατηγική και εστιάστηκα στο Δράσε Τοπικά. Το μήνυμα μου ήταν μια άλλη βασική αρχή της θεωρίας συστημάτων που είναι βασικά και η αρχή της Θεωρίας της Εξέλιξης του Δαρβίνου: Η Επιβίωση του Προσαρμόσιμου. Με άλλα λόγια αυτός που επιβιώνει δεν είναι ο ισχυρότερος (που η πρόχειρη ερμηνεία της θεωρίας προσφέρει) αλλά είναι αυτός που προσαρμόζεται γρηγορότερα και καλύτερα στις αλλαγές του περιβάλλοντος.

Η Θεωρία των Ανοιχτών Συστημάτων μας λέει ότι η επιβίωση και η εξέλιξη ενός συστήματος είναι συνάρτηση δυο παραγόντων: Υ και Χ. Υ είναι οι πόροι πάνω στους οποίους το σύστημα έχει σχετικό έλεγχο  και Χ είναι το εξωτερικό περιβάλλον ως το σύνολο των παραγόντων που επηρεάζουν το σύστημα και που το σύστημα ΔΕΝ έχει έλεγχο. Το ερώτημα γεννάται: αφού το σύστημα δεν έχει έλεγχο πως μπορεί να επιβιώσει; Η λογική απάντηση που δίνουμε στους μαθητές μας είναι: ΓΝΩΣΗ, δηλ., μελέτη του εξωτερικού περιβάλλοντος με το σκοπό να εντοπίσει ή ακόμη καλύτερα να προβλέψει τις επικείμενες αλλαγές και να προσαρμόσει τη ΔΟΜΗ και τη ΣΥΜΠΕΡΙΦΟΡΑ του έτσι ώστε να αποφύγει τις Απειλές και να επωφεληθεί των Ευκαιριών.  Έτσι αποφάσισα ότι καλό είναι να είμαι διστακτικός ίσως και απρόθυμος να ξοδεύω χρόνο να μελετώ το παρελθόν και να ψάχνω για τους αίτιους που προκάλεσαν τις αλλαγές που επηρέασαν την Ελλάδα.  Ό,τι έγινε στο παρελθόν είναι νερό που έτρεξε πάνω από το φράγμα, είναι γάλα που χύθηκε, είναι το άρωμα που φεύγει όταν ανοίγει κανείς το μπουκαλάκι. Κάθε στιγμή που ξοδεύει κανείς κοιτάζοντας προς τα ΠΙΣΩ κλέβει χρόνο από αυτόν που πρέπει να ξοδέψει κοιτάζοντας προς τα ΜΠΡΟΣ! 

Τι Αλλαγές Βλέπω Αναγκαίες  

Το τελευταίο καιρό, και ιδιαίτερα τα τελευταία δυο χρόνια, έχω παρατηρήσει μια ιδιόμορφη κατάσταση που χαρακτηρίζει τους έλληνες. Κάθε συζήτηση αργά ή γρήγορα γυρίζει στα μοιρολόγια.  Η ευχάριστη ατμόσφαιρα που δημιουργούνταν στις παρέες των ελλήνων έχει αντικατασταθεί από την κακοκεφιά, μιζέρια και κλαψουρίσματα. Όλοι βρίζουν «αυτούς που μας έφεραν σε αυτή τη κατάσταση. Αυτοί που τα φάγανε όλα. Αυτοί που κλέβουν και το γλεντούν ενώ εμείς ο απλός κοσμάκης υποφέρουμε….» Όλοι έχουν μια αρνητική νοοτροπία. Αναρωτιέμαι που πήγε η ελληνική υπερηφάνεια; Τι έγινε ο έλληνας που δεν τον φόβιζε τίποτα; Τι έγινε ο έλληνας το παλικάρι; Που πήγαν όλοι αυτοί οι «ατσίδες»; Πως μαράζωσαν αυτά τα παλικάρια; Γιατί είναι πάντα κατσουφιασμένοι όλοι αυτοί οι λεβέντες;  Γιατί τα βλέπουν όλα μαύρα; Γαιτί είναι κάθε μέρα η «συννεφιασμένη Κυριακή»;

Ό,τι εξήγηση που προσφέρει κανείς περιλαμβάνει πάντα τη φράση «αυτοί που μας…» Είναι πάντα «αυτοί» και ποτέ δεν ακούει κανείς το «εμείς και το εγώ.» Σχηματίζει κανείς την εντύπωση ότι οι έλληνες έχουν χάσει τη αυτοπεποίθηση τους. Δεν πιστεύουν στον εαυτόν τους. Θεωρούν τους εαυτούς τους ανίκανους να προγραμματίσουν την ζωή τους και να εκτελέσουν τις δράσεις που θα τους επιτρέψουν να υλοποιήσουν τα σχέδιά τους και να αποκτήσουν αυτό που επιθυμούν.  Ξοδεύουν ώρες κα μέρες ατέλειωτες αναπολώντας τους αρχαίους ημών προγόνους. Το Αριστοτέλη, τον Σωκράτη, τον Ξενοφώντα, τον Πλάτωνα και όλους αυτούς που πριν τρεις χιλιετίες έδωσαν τα φώτα στη ανθρωπότητα σε αυτούς που σήμερα θέλουν να μας διδάξουν! Πως τολμούν; Δεν έχουν καθόλου τσίπα; 

Και ιδού το πρώτο καθήκον, η ύψιστη προτεραιότητα της κυβέρνησης: να πείσει τον έλληνα να ξαναβρεί τον εαυτό του. Να ξαναβρεί το ηθικό του. Να αναστηθεί στα δυο του πόδια και να προσποιηθεί για λίγο ότι είναι ο νέος Λεωνίδας, ο νέος Καραϊσκάκης, ο έλληνας που θα ανυψώσει την κορμοστασιά του και θα δείξει την αυτοπεποίθηση που του ταιριάζει. Που αρμόζει στον απόγονο των ανθρώπων των γραμμάτων και πολεμιστών που έκαναν την Ελλάδα αυτή που ήταν μέχρι χθες πριν χάσουν οι έλληνες τον εαυτόν τους. Δεν είναι δύσκολο αρκεί να μην περιμένουμε από «αυτούς» να κάνουν αυτά που πρέπει να κάνουμε εμείς. Πρέπει ο καθένας να μετατρέψει την απαισιοδοξία σε αισιοδοξία. Την απελπισία σε ελπίδα. Το δεν γίνεται και δεν μπορώ στο ναι όλα γίνονται και όλα τα μπορώ. Αντί να βλέπουμε πίσω ας ακούσουμε τον Λουκά που μας είπε προχθές ότι «…η κορυφαία προτεραιότητα είναι να κοιτάξουμε μπροστά.» Να αρχίσουμε να σκεπτόμαστε ΘΕΤΙΚΑ!                                      

Κοντολογίς ο έλληνας επιβάλλεται να αποβάλλει τη νοοτροπία της παθητικής απαίτησης και ζητιανιάς από κάποιον άλλον όπως το περιβόητο κράτος και να ασπαστεί τη νοοτροπία της ενεργού αναζήτησης δράσης και της ανάληψης προσωπικής ευθύνης. Το σύνθημα όλων και ιδικά των νέων πρέπει να γίνει «Σκέψου Θετικά. Σκέψου Δημιουργία και όχι καταστροφή.» Κανείς δεν σου χρωστάει τίποτα αγαπητέ νέε. Οι γονείς σου τα «έδωσαν όλα όσα βρήκαν και όσα οι ίδιοι δημιούργησαν.» Τώρα είναι η σειρά σου να δημιουργήσεις. Μην περιμένεις από τις κυβερνήσεις. Οι κυβερνήσεις έχουν γίνει «πολύ μικρές για τα μεγάλα προβλήματα και πολύ μεγάλες για τα μικρά.» Είμαι σίγουρος έχεις παρατηρήσει πόσο λίγο ασχολούνται στη Αθήνα με τα μεγάλα θέματα όπως η ανεργία που μαστίζει τη χώρα και πόσο συζήτηση κάνουν για τις επόμενες εκλογές. Οι τριακόσιοι, όχι φυσικά του Λεωνίδα αλλά της Βουλής, ανατριχιάζουν στη ιδέα ότι πιθανόν μερικοί από αυτούς θα χάσουν τα τεράστια προνόμια που ο «χρεοκοπημένος» λαός τους χαρίζει.                 

Αγαπητέ συμπατριώτη η χώρα βρίσκεται καταμεσής μια τεράστιας τρύπας. Η γνωστή θεωρία της τρύπας επιβάλει ότι «όταν είσαι μέσα στη τρύπα σταμάτα να σκάβεις!» Καιρός είναι λοιπόν να σταματήσουμε να αγναντεύουμε την τρύπα και να σηκώσουμε το κεφάλι μας ψιλά. Εκεί ψιλά στον ουρανό σίγουρα θα υπάρχει ένα αστέρι για τον καθένα μας. Ας το αρπάξουμε λοιπόν. Κανείς δεν πρόκειται να μας το δώσει. Πρέπει να το κερδίσουμε με τον ιδρώτα μας. Δόξα το θεώ τα τελευταία χρόνια η Ελλάδα κουτσά στραβά δημιούργησε τις υποδομές φυσικές, πνευματικές και κοινωνικές για τον καθένα μας. Αυτό που απομένει τώρα είναι ο καθένας μας να ανακτήσει τη θέληση δημιουργίας που χαρακτηρίζει τον έλληνα.  

ΠΑΡΑΝΟΜΑΣΤΗΣ

Τρίτη 21 Φεβρουαρίου 2012

Η Μαγική Σημασία του Παρανομαστή

Ένα από τα δυσκολότερα πράγματα που αντιμετωπίζαμε στα μαθηματικά όταν πηγαίναμε στο γυμνάσιο ήταν τα κλάσματα. Φυσιολογικά για πολλούς από εμάς η προσοχή μας πέφτει στο επάνω μέρος του κλάσματος, στον αριθμητή. Αν ποτέ υπήρξε μια σοβαρή απόδειξη αυτής της συνήθειας είναι η απόλυτη αφοσίωση των ελλήνων και των κοινοτικών μας εταίρων με το δημόσιο χρέος της χώρας. Μαθηματικά το χρέος είναι ο λόγος Δημόσιο Χρέος δια Ακαθάριστο Εθνικό Προϊόν (Χρέος/ΑΕΠ). Το αποτέλεσμα αυτής της διαίρεσης εξαρτάται τόσο από τον αριθμητή όσο και από τον παρανομαστή. Εάν ο αριθμητής, δηλ., το χρέος, αυξάνεται περισσότερο από τον παρανομαστή, δηλ., το ΑΕΠ, τότε τα πράγματα χειροτερεύουν. Εάν όμως ο παρανομαστής, δηλαδή η οικονομία,  αυξάνεται με ρυθμό ανάπτυξης μεγαλύτερο από αυτόν του χρέους τότε τα πράγματα βελτιώνονται.

Ιδού το μήνυμα: έλληνα «κατέβασε» τα μάτια σου λίγο προς τα κάτω και εστιάσου στον ΠΑΡΑΝΟΜΑΣΤΗ!!! Όπως λέει και το λαϊκό τραγούδι «Στάσου στο 14 και άσε το 31!» Η συμφωνία που οι πολιτικοί μας πέτυχαν στις 6 το πρωί την 21^η Φεβρουαρίου μας έφερε στο 14! Το αν θα συνεχίσουμε τη πεπατημένη και «τραβάμε» για το 31 με τη πιθανότητα, αν όχι τη σιγουριά, να «καούμε» θα εξαρτηθεί από εμάς όλους: πολίτες και πολιτικοί! Πάνω από όλα οι πολίτες επιβάλλεται να αλλάξουν νοοτροπία. Οι πολίτες πρέπει να πάψουν να ζητάν και να αρχίσουν να δημιουργούν! Οι πολιτικοί από τη δική τους πλευρά θα πρέπει να πάψουν να υπόσχονται λαγούς με πετραχήλια για να «κερδίσουν» τις εκλογές και να εξασφαλίσουν τις πλουσιοπάροχες αμοιβές τους. Όλοι μας ξέρουμε ότι οι λαγοί  εξαφανίστηκαν από πολύ καιρό. Επιπλέον όταν τελικά εκλεγούν επιβάλλεται να πάψουν να μοιράζουν δανεικούς λαγούς. Αργά ή γρήγορα οι ιδιοκτήτες θα ζητήσουν τους λαγούς τους πίσω και μάλιστα  με λαμπερά πετραχήλια!        

Πρόσφατα μια αξιόπιστη Αθηναϊκή εφημερίδα έθεσε το θέμα ως εξής: «Ανησυχητική είναι η ευκολία με την οποία πολιτικοί και άλλα δημόσια πρόσωπα εκστομίζουν βαριές εκφράσεις και απειλές. Η χώρα βρίσκεται σε μια μεγάλη κρίση και είναι λογικό να υπάρχουν διαφορετικές απόψεις για το πώς θα βγει από αυτήν. Το τελευταίο πράγμα που χρειάζεται είναι η υστερία και οι κατηγορίες περί «προδοτών» ή «μη Ελλήνων», τις οποίες πλήρωσε πολύ ακριβά ο τόπος στο παρελθόν. Είναι προφανές ότι κάποιοι εκμεταλλεύονται τον πόνο και τον θυμό των Ελλήνων πολιτών και το κάνουν χωρίς να λογαριάζουν τίποτα. Ο ελληνικός λαός έχει την ωριμότητα και τις αντοχές για να σταθεί στα πόδια του, διαψεύδοντας τους πάντες. Όσοι όμως τον ωθούν στη βία, στο χάος και σε εμφύλια σύρραξη κάνουν πολύ μεγάλη ζημιά και τον σπρώχνουν στον γκρεμό είτε από ιδιοτέλεια είτε από τυφλό φανατισμό.»

     

Στο Δια Ταύτα

Στη φιλοσοφία υπάρχει κάτι που αποδίδεται στον Αριστοτέλη και λέγεται conditio sine qua non (η απαραίτητη προϋπόθεση). Αυτό ήταν αρχικά μια λατινική νομική έκφραση που σήμαινε «χωρίς το οποίο δεν είναι δυνατόν να» ή  “όρος εκ των ων ουκ άνευ.” Έτσι το πρώτο πράγμα που θα πρέπει να υιοθετήσουν οι έλληνες είναι να πάψουν να λασπολογούν ο ένας τον άλλον. Όταν ένας έλληνας αποκαλεί όλους τους έλληνες ψεύτες, απατεώνες, και κλέφτες υποθέτει προφανώς ότι αυτός είναι η εξαίρεση. Αυτό το φαινόμενο λέγεται το Παράδοξο του Επιμενίδη. Ο Κρητικός φιλόσοφος Επιμενίδης, (άκμασε 6ο αιώνα π.Χ.;) λέγεται ότι  έχει πει: «Οι Κρητικοί είναι πάντοτε ψεύτες, κακά θηρία, κοιλιές σε αδράνεια». Ο λόγος φυσικά που αυτή η φράση είναι παράδοξο είναι ότι πως μπορεί να πιστέψει κανείς ένα που ανήκει σε ένα γένος το οποίο κατά τα λεγόμενά του όλοι είναι ψεύτες; Κατά  συνέπεια οι μόνοι που μπορεί να τον πιστέψουν είναι αυτοί που έχουν ήδη αποφασίσει ότι όλο το γένος είναι ψεύτες.

Δεν είναι λοιπόν καθόλου παράδοξο ότι όταν πριν δυο χρόνια ο άρτι εκλεχτείς πρωθυπουργός των ελλήνων που διατυμπάνισε ότι οι προηγούμενοι συμπατριώτες του ήταν όλοι ψεύτες, απατεώνες, κλέφτες που είχαν «μαγειρέψει» τα νούμερα δεν θα κέρδιζε την εμπιστοσύνη κανενός.  Ό,τι και να έλεγε μετέπειτα θα ήταν λόγια ενός ψεύτη! Δεν είναι λοιπόν καθόλου παράξενο που οι βόρειοι εταίροι μας ιδιαίτερα οι Γερμανοί και Σκανδιναβοί μας έχουν πάρει στο «ψιλό.» Ζούμε κάτω από τη ψευδαίσθηση ότι λασπολογώντας τους άλλους ανεβάζουμε τους ίδιους τους εαυτούς μας ανεξάρτητα το εάν οι «άλλοι» ζουν και εργάζονται στον ίδιο  τόπο και είναι κατά συνέπεια στα μάτια των άλλων ίδιοι σαν και εμάς. Ο μόνος τρόπος να ξεφύγουμε από αυτήν τη παγίδα είναι να αρχίσουμε να επαινούμε ο ένας τον άλλον ή τουλάχιστον να μην αλληλοκατηγορούμαστε! Θυμάμαι όταν πριν πολλά χρόνια ήλθα στην Ελλάδα ως Fulbright Senior Scholar και από συνήθεια επαινούσα τους φοιτητές ένας συνάδελφος με πείρε στη άκρη και με συμβούλευσε λέγοντας «Μην τα επαινείς αυτά τα ….παιδα θα το πάρουν επάνω σους και θα μας….»

Καιρός είναι λοιπόν να αλλάξουν σελίδα οι έλληνες. Ξέρω είναι δύσκολο από τη μια μέρα στην άλλη να αποβάλει κανείς μια συνήθεια που είναι ριζωμένη και που ευδοκιμεί αιώνες, αλλά δεν υπάρχει άλλος δρόμος για να ξεφύγουμε από τα καταστροφή και να στραφούμε προς τη επιτυχία και τη δημιουργία. Ο ιδρυτής της Γιαπωνέζικης εταιρείας Kyocera Kazuo Inamori συμβούλευε τους συνεργάτες του «Υπενθύμισε τον εαυτόν σου ότι μια χαρούμενη διάθεση προσκαλεί επιτυχία.»  Τόσο οι πολιτικοί όσο και οι πολίτες επιβάλλεται να σταματήσουν να αποκαλούν ο ένας τον άλλο  ψεύτες, απατεώνες, κλέφτες και ανεύθυνοι άνθρωποι που δεν κρατούν τον λόγο τους.  Αυτή η συνήθεια μας έχει κολλήσει την ρετσινιά που διαβάζει κανείς στον καθημερινό ξένο τύπο ότι «…η λύση που δόθηκε στις Βρυξέλλες σήμερα δεν πρόκειται να ευδοκιμήσει αφού οι έλληνες δεν πρόκειται να κρατήσουν το λόγο τους και να πραγματοποιήσουν όλο όσα υποσχέθηκαν… αυτό κάνουν επί χρόνια τώρα …» ή κάτι παρόμοιο.                 

Το μήνυμα των πολιτικών από σήμερα πρέπει να είναι «Αγαπητοί συνάδελφοι και αγαπητοί συμπολίτες. Ό,τι έγινε στο παρελθόν έγινε. Από σήμερα το καθήκον μας είναι απλό: ΑΝΑΠΤΥΞΗ. Ξεχάστε το χρέος: αυτό είναι χυμένο γάλα. Δεν ξαναμαζεύεται! Είναι το άρωμα που έφυγε όταν ανοίγαμε το μπουκάλι όλα αυτά τα χρόνια. Από τώρα και εμπρός ας κάνουμε όλοι μας το καλύτερό μας για να δημιουργήσουμε κάτι το θετικό που θα κάνει τον παρανομαστή μεγαλύτερο. Όταν γίνει αυτό αναγκαστικά το αποτέλεσμα του κλάσματος  Δημόσιο Χρέος δια Ακαθάριστο Εθνικό Προϊόν (Χρέος/ΑΕΠ θα μικρύνει. Ας αφήσουμε λοιπόν τις λασπολογίες και τις καταστροφικές απεργίες και διαδηλώσεις τις έχει βαρεθεί ο κόσμος και δεν έχουν κανένα δημιουργικό αποτέλεσμα. Μια μικρή αύξηση του ΑΕΠ κατά 1% θα δημιουργήσει 105,000 εργατικές θέσεις μια ολόκληρη Χαλκιδική! Εάν καταφέρουμε μετά από μερικά χρόνια να έχουμε μια ανάπτυξη γύρω στα 4% τότε σχεδόν μισό εκατομμύριο έλληνες θα απασχοληθούν!  

         

QUO VADIS

Παρασκευή, 10 Φεβρουαρίου 2012

Και τώρα QUO VADIS Έλληνα;

Η διαφορά ώρας μεταξύ Ελλάδα και ΗΠΑ έχει και τα πλεονεκτήματά της. Για παράδειγμα χθες βράδυ Πέμπτη 9 Φεβρουαρίου πήγα στο κρεβάτι χαρούμενος γιατί οι τελευταίες ειδήσεις ήταν ότι οι έλληνες πολιτικοί συμφώνησαν σε ό,τι απαιτείται για να πάρει η Ελλάδα την επόμενη δόση του δανείου και να αποφύγει την χρεοκοπία. Οκτώ ώρες αργότερα, κατά τις επτά το πρωί, το ράδιο μεταδίδει από τη Αθήνα ότι χιλιάδες διαδηλωτές κατέκλισαν τις πλατείες στην Αθήνα και Θεσσαλονίκη.  Οι ηλεκτρονικές εφημερίδες και τα σύντομα βίντεο προβάλλουν ζωντανές ανταλλαγές μολότοφ και δακρυγόνων. Οι ενθαρρυντικές και θετικές δηλώσεις των κυβερνητικών αντιπροσώπων αμαυρώθηκαν από τις ανακοινώσεις ότι ένας σημαντικός αριθμός υπουργών παρατήθηκε και δήλωσε ότι δεν θα ψηφήσει το νομοσχέδιο την Κυριακή.

Στο τεύχος 2 με 12 Φεβρουαρίου 2012 το περιοδικό Bloomberg Businessweek χρησιμοποιεί μια αναλογία από το έργο του γερμανού συγγραφέα Thomas Mann, The Magic Mountain (Το Μαγικό Βουνό). Στο μυθιστόρημα ο νεαρός Hans Gastorp πάει για ξεκούραση σε ένα σανατόριο στις Άλπεις για τρεις εβδομάδες και κατέληξε να μείνει επτά χρόνια. Το ίδιο συμβαίνει και με τη Ευρωπαϊκή Ένωση λέει το περιοδικό: συρόμενη από την μια συνάντηση κορυφής στην άλλη επιμηκύνοντας κατ’ αυτόν τρόπο την ασθένεια μέχρι που έγινε πλέον χρόνια. Ένας από τους γιατρούς του σανατόριου επαίνεσα τον Hans Gastorp λέγοντας «Έχετε ένα καταπληκτικό ταλέντο να είστε ασθενής.» Το ίδιο θα μπορούσε να πει κανείς και για την ΕΕ και την Ελλάδα. Η ένταξη της Ελλάδας στην Ευρωπαϊκή Οικονομική Κοινότητα το 1981 και η επακολουθήσασα σημαντική χρηματική εισροή οικονομικής βοήθειας προσέφερε μια σοβαρή χρηματοοικονομική ξεκούραση της χώρας. Η εισαγωγή στο ΕΥΡΩ το 2001 ήταν το αποκορύφωμα της «ξεκούρασης» της Ελλάδας: τέρμα στον συναλλαγματικό κίνδυνο, τέρμα στην χρονίως άρρωστη δραχμή.  Η Ελλάδα έχει ένα νόμισμα που το δέχονται όλοι οι «ξένοι» χωρίς καμία ερώτηση!

 Όπως ο ήρωας του Mann καλόμαθε στο ευχάριστο και αναπαυτικό περιβάλλον των Άλπεων έτσι και η Ελλάδα απέκτησε τη συνήθεια του εύκολου χρήματος και χωρίς να το καταλάβει έπεσε στο σύνδρομα του «σιγοβρασμένου βάτραχου.» Όλος ο κόσμος βοηθούσε την Ελλάδα με ρευστό και όταν χρειαζόταν λίγο παραπάνω για να «μπαλώσει προσωρινά καμιά μικρή τρύπα στον προϋπολογισμό» οι διεθνείς χρηματοπιστωτικοί οίκοι έτρεχαν με έτοιμα συμβόλαια. Όταν πριν δυο χρόνια κατάλαβε η Ελλάδα ότι η κατσαρόλα «υπερχείλιζε» και το δημόσιο χρέος έφτανε να ξεπερνά το Ακαθάριστο Εθνικό Προϊόν (ΑΕΠ) και οι δανειστές άρχισαν να ανησυχούν και να ανεβάζουν τα επιτόκια τότε ανακάλυψε ότι η μακροχρόνια ξεκούραση επέφερε ατροφία. Έκτοτε κάθε προσπάθεια να βγει από τη κατσαρόλα είχε σαν αποτέλεσμα την περαιτέρω εξάντληση. Η υπερδανεισμένη Ελλάδα έψαχνε για όλο και ακριβότερο χρήμα για να πληρώσει τους τόκους.         

Όλα αυτά είναι φυσικά γνωστά. Αν και πολλοί από μας το βρίσκουμε ευκολότερο να ρίχνουμε τη ευθύνη σε «αυτούς που πράγματι φταίνε» τους λεγόμενους Γκόλντεν Μπόυς η πικρή αλήθεια είναι ότι ΕΜΕΙΣ φταίμε. Και ποιοι παρακαλώ είναι ΕΜΕΙΣ; Από τη μια μεριά είναι οι πολιτικοί οι οποίοι για να εκλεγούν έταζαν λαγούς με πετραχήλια και μετά για να μην χάσουν τις πλουσιοπάροχες θέσεις τους όλως παραδόξως εύρισκαν τους λαγούς στους μπαξέδες της διεθνούς χρηματαγοράς. Από την άλλη μεριά όμως είναι οι πολίτες οι οποίοι μεταβίβασαν πολλές από τις ευθύνες τους στο κράτος. Έτσι τώρα μπορεί να δει κανείς τον φαύλο κύκλο: οι πολίτες ζητούν όλο και περισσότερα και οι πολιτικοί δίνουν όλο και περισσότερα. Οι θαμώνες φωνάζουν φέρε μας ένα ακόμα μπουκάλι ταβερνιάρη και ο ταβερνιάρης το φέρνει. Αυτός ο χαβάς συνεχίζεται μέχρι που να φανεί από τη γωνία η σύζυγος και να βάλει τις φωνές! Έ λοιπόν πριν ένα χρόνο η σύζυγος από το βορρά έβαλε τις φωνές αρχικά και μετά έκοψε και το χαρτζιλίκι!       

Και που πάμε από δω τώρα;

Δεν είναι κακό να κάνει κανείς λάθη στη ζωή. Χωρίς λάθη δεν μαθαίνει κανείς. Κακό είναι να κάνει κανείς τα ίδια λάθη συνεχώς χωρίς να μαθαίνει. Με άλλα λόγια κακό είναι να κάνει κανείς τα ίδια πράγματα και να περιμένει διαφορετικά αποτελέσματα. Η ευχή μου για τον ελληνικό λαό είναι να βγει από αυτό το χωνευτήρι που καλώς ή κακώς έχει μπει με μια νέα μια εντελώς διαφορετική κοσμοαντίληψη και νοοτροπία. Ο βετεράνος της μελέτης του θέματος «ηγεσία» Warren Bennis, σε ένα από τα βιβλία του, Geeks and Geezers, κάνει χρήση της αναλογίας του χωνευτηριού (Crucible) ως προσδιοριστικός παράγοντας στη δημιουργία του ηγέτη. «Διαπιστώσαμε στη μελέτη μας ότι κάθε ηγέτης, νέος ή παλαιός, είχε υποβληθεί σε μια τουλάχιστον έντονη, μετασχηματιστική εμπειρία. Αυτή η μετασχηματιστική εμπειρία ήταν η καρδιά το να γίνει ηγέτης,» λένε οι συγγραφείς. Το αμερικανικό λεξικό ορίζει τη χοάνη ως «τόπο, χρόνο ή κατάσταση που χαρακτηρίζεται από τη συμβολή των ισχυρών διανοητικών, κοινωνικών, οικονομικών ή πολιτικών δυνάμεων. Μια αυστηρή δοκιμή της υπομονής ή της πεποίθησης ένα σκεύους στο οποίο λειώνουν υλικό σε πολύ υψηλές θερμοκρασίες.» Η χοάνη ήταν το καζάνι στο οποίο οι μεσαιωνικοί αλχημιστές προσπαθούσαν να μετατρέψουν μερικά βασικά μέταλλα σε χρυσό. Το γεγονός ότι οι αλχημιστές αποτύγχαναν αναπόφευκτα στις τολμηρές προσπάθειές τους δεν εκμηδενίζει τη δύναμη της χοάνης ως μεταφορά για τις περιστάσεις που προκαλούν ένα άτομο  να μετασχηματίζεται εντελώς.

Οι άνθρωποι που βγαίνουν από το χωνευτήρι με μια νέα αντίληψη για τη σημασία της ζωής έχουν μια τεράστια πιθανότητα να γίνουν ηγέτες. Η ελπίδα μας και η ευχή μας λοιπόν είναι ότι οι έλληνες πολιτικοί που «βράζουν» στο υψηλής θερμοκρασίας χωνευτήρι που η τρόικα σκάρωσε και που ανεβάζει τη θερμοκρασία καθημερινά θα βγουν με μια κοσμοαντίληψη διαφορετική τη οποία θα  μεταλαμπαδεύσουν επιτυχώς στον ελληνικό λαό. Το μήνυμα που θα πρέπει να έχουν πάρει όλοι οι έλληνες, οι πολιτικοί και ο λαός, είναι αυτό που η μακαρίτισσα η μάνα μου πάντα έλεγε «Η αρνίθα πίν νερό αλλά βλεπ κι τουν ουρανό.» Καλό είναι να αναρωτηθούμε από πού έρχονταν όλα αυτά τα καλούδια που είχαμε μέχρι χθες; 

ANTAGONISTIKOTITA

Πέμπτη, 1 Δεκεμβρίου 2011

Εκλογές τον Φεβρουάριο; Ε Όχι και τόσο γρήγορα!

Αστέριος Γ. Κεφαλάς, Ph. D

Καθηγητής Μάνατζμεντ, Ομότιμος

Ένας ορισμός της λέξης «μαθαίνω» είναι «To Err and Err again but Less and Less ή  να λανθάνω επανειλημμένα αλλά κάθε φορά λιγότερο…» Είναι πράγματι λυπηρό ότι οι έλληνες δεν φαίνεται να έχουν ιδέα αυτής της απλής συμβουλής: αν δεν κάνεις λάθη δεν μαθαίνεις. Πλην όμως τα λάθη θα πρέπει να γίνονται λιγότερα με τη πάροδο του χρόνου και να διδάξουν ότι κάτι θετικό θα πρέπει να βγει από αυτή τη διαδικασία. Με άλλα λόγια τα λάθη θα πρέπει να μας οδηγούν στο να μην κάνουμε τα ίδια και τα ίδια και να περιμένουμε διαφορετικά αποτελέσματα. Τα λάθη θα πρέπει  να μας διδάξουν είτε πως να αποφύγουμε τη επανάληψη είτε  να σκεφτούμε και να κάνουμε κάτι άλλο εντελώς διαφορετικό. Φυσικά ευχής έργου είναι να κάνουμε το δεύτερο, δηλ., να σκεφτούμε και να κάνουμε κάτι διαφορετικό από αυτό που είχε τα ανεπιθύμητα αποτελέσματα. 

Η Ελλάδα τα τελευταία δέκα-δεκαπέντε χρόνια ξόδεψε πολλά δανεικά χρήματα για εκλογές οι οποίες κατέληξαν στα ίδια και τα ίδια. Το ένα κόμμα διαδέχτηκε το άλλο και η μια διαδήλωση και απεργία την άλλη. Φαίνεται ότι ο κόσμος που γύρισε στο χωριό του που πήγε να ψηφήσει μετά από λίγες εβδομάδες διαπίστωσε με λύπη ότι «άλλαξε ο Μανωλιός και έβαλε τα ρούχα του αλλιώς.» Οι πολιτικοί στη Αθήνα συνέχισαν εκεί που σταμάτησαν «ροκανίζοντας τα ροκανίδια» μόνο που άλλαξαν άκρες του πριονιού. Αυτοί που κρατούσαν την άκρη  της αντιπολίτευσης τώρα κρατούν τη άκρη της συμπολίτευσης… και φυσικά η ιστορία συνεχίζεται.      

Η σημερινή αντιπολίτευση εκφράζει μια αδικαιολόγητη εμμονή για εκλογές το Φεβρουάριο. Ο κύριος Σαμαράς είναι σίγουρος ότι θα κερδίσει. Έτσι τουλάχιστον δείχνουν οι περιβόητες γκάλοπ. Το ερώτημα γεννάται «Τι είναι αυτό που θα κερδίσει ο κύριος Σαμαράς και το κόμμα του;» Λέει μια σοφή ελληνική παροιμία «Κάποιον τον χάριζαν ένα άλογο και αυτός το κοίταζε στα δόντια.»  Κάτι ξέρει αυτός ο «κάποιος.» Φυσικά θέλει να έχει ένα άλογο που θα είναι παραγωγικό. Ένα άλογο που θα του κάνει δουλειά. Ένα τέτοιο παραγωγικό άλογο θα πρέπει να είναι σε θέση να τρώει για να έχει τη δύναμη να κάνει δουλειά. Αυτό που δεν χρειάζεται αυτός ο «κάποιος» είναι ένα άλογο χωρίς δόντια. Την χώρα που θα αναλάβεις τον Μάρτιο κύριε Σαμαρά είναι ένα άλογο σε αθλία κατάσταση. Έχει μεν μερικά δόντια αλλά χρειάζονται μια καλή θεραπεία τουλάχιστον δέκα μηνών για να «πάρει πάνω του». Έτσι που είναι ένας «φαφούτης» αργά ή γρήγορα και στη περίπτωση της Ελλάδας γρήγορα θα «τινάξει τα πέταλα» που λέμε στη μαλλιαρή.

Το μήνυμα λοιπόν κύριε Σαμαρά είναι: για τους επόμενους δέκα-δώδεκα μήνες συνεργαστείτε με τους ντόπιους και κοινοτικούς «γιατρούς» που έστειλε η καταιγίδα των τελευταίων χρόνων, εξυγιάνετε το άλογο, θρέψτε το, προπονήστε το για να είναι έτοιμο για μια κούρσα στη οποία μην ξεγελιέστε ότι θα είναι το φαβορί αλλά θα κάνει μια καλή «εμφάνιση» που θα κερδίσει την εμπιστοσύνη, την αξιοπρέπεια και, ναι γιατί όχι, τον θαυμασμό των συμπολιτών και των κοινοτικών συνεργατών μας. Κατ’ αυτόν τον τρόπο οποιοσδήποτε κερδίσει τις επόμενες εκλογές, και εγώ προσωπικά εύχομαι να είστε εσείς, θα αναλάβει μια χώρα της οποίας οι πολίτες είναι έτοιμοι να κάνουν μια εντελώς καινούργια αρχή.

 Τι Πρέπει να γίνει

Ο κοινός παρανομαστής σε όλες τις συμβουλές των βορίων Ευρωπαίων προς τους Νότιους είναι η χαμηλή ανταγωνιστικότητα των επιχειρήσεων.  Ανταγωνιστικότητα είναι μια από αυτές τις λέξεις που νομίζουμε ότι λόγω της συχνής χρήσης όλοι μας ξέρουμε τι σημαίνει και καταλαβαίνουμε πώς την μετρούμε και πώς την βελτιώνουμε όταν οι μετρήσεις δεν είναι αυτό επιθυμούμε. Με λίγα λόγια η ανταγωνιστικότητα είναι η ικανότητα μιας χώρας να κερδίζει μερίδιο αγοράς τόσο στο δικό της χώρο αλλά και πολύ σημαντικότερο στο διεθνή χώρο. Μια χώρα είναι ανταγωνιστική όταν καταφέρνει να διατηρήσει την θέση των προϊόντων της στη ντόπια αγορά ή/και να διεισδύσει στις αγορές σε άλλες χώρες. Επειδή η έννοια της ανταγωνιστικότητας είναι πολύπλοκη έχουν δημιουργηθεί διεθνείς οργανισμοί οι οποίοι την «μετρούν» και στη συνέχεια κατασκευάζουν έναν κατάλογο ξεκινώντας από την χώρα με την καλύτερη ανταγωνιστικότητα στη κορυφή και την χειρότερη στον πάτο.

Τα τελευταία 15-20 χρόνια η συνήθεις είδηση κυκλοφορεί στις ελληνικές εφημερίδες: «Έχασε πόντους ανταγωνιστικότητας η Eλλάδα...κατρακύλησε εννέα θέσεις στον πίνακα αξιολόγησης, τον οποίο καταρτίζει το Παγκόσμιο Oοικονομικό Φόρουμ.»  Η τελευταία αξιολόγηση για 2011-12 τοποθετεί την Ελλάδα στη 90^ην θέση από τις 142 χώρες και με μια βαθμολογία 3,9 σε μια κλίμακα με ανώτατο βαθμό το 7 και κατώτατο το 0. Το άμεσο έργο λοιπόν των πολιτικών της παρούσας μεταβατικής κυβέρνησης είναι να προετοιμάσει την χώρα έτσι ώστε η νέα κυβέρνηση που θα αναλάβει το 2013 να βάλει τον στόχο «να κερδίσει η Ελλάδα τουλάχιστον τρεις (3) θέσεις στον πίνακα του 2013-14.  Η νέα κυβέρνηση θα αναλάβει την υποχρέωση να επαναλάβει το ίδιο επίτευγμα έτσι ώστε στο τέλος της πρώτης τετραετούς της θητείας η Ελλάδα να έχει «πηδήξει» 12 θέσεις, δηλ., από την 90^ην στην 78^ην θέση.  

Η Στρατηγική          

Με στόχο τη βελτίωση της ανταγωνιστικότητας κατά τρεις θέσεις ετησίως το επόμενο βήμα για τους πολιτικούς είναι η επιλογή της στρατηγικής, δηλ., του τρόπου με τον οποίον θα επιτευχθεί ο στόχος. Αξιωματικά αναφέρουμε εδώ ότι η ανταγωνιστικότητα είναι συνάρτηση δυο κύριων  παραγόντων:   (α) οι πολιτικές του κράτους και (β) οι πολιτικές των επιχειρηματιών.  Οι τρεις «συνεταίροι» της σημερινής κυβέρνησης πρέπει να επιλέξουν μια επταμελή επιτροπή εμπείρων σοφών από τον ακαδημαϊκό και επιχειρηματικό κόσμο η οποία θα δημιουργήσει μέχρι την 20^ην Μαρτίου 2012 ένα σύστημα τριών κυβερνητικών πολιτικών βελτίωσης της ανταγωνιστικότητας και τριών επιχειρηματικών στρατηγικών. Μετά από μια λογική περίοδο μελέτης 40 περίπου ημερών η κυβέρνηση σε συνεργασία με τους φορείς του επιχειρηματικού κόσμου όπως ο ΣΕΒ, ΣΒΒΕ, κτλ, θα αναγγείλει ότι οι στρατηγικές αυτές θα πρέπει να εφαρμοστούν από τη πρώτη Μαΐου 2012.

Είμαι σίγουρος ότι πολλοί από τους ειδήμονες θα βρουν την παραπάνω προσέγγιση πολύ απλή για το πολύπλοκο θέμα της ανταγωνιστικότητας. Ίσως να έχουν δίκιο. Η δική μου γνώμη είναι ότι  οι περιβόητοι «αναπτυξιακοί νόμοι» που οι εκάστοτε κυβερνήσεις ξεφουρνίζουν τις τελευταίες δεκαετίες δεν φαίνεται να είχαν καμία αξιόλογη βελτίωση της ανταγωνιστικότητας της  χώρας μας. Γι’ αυτό το λόγο πιστεύω ότι μετά από όλους αυτούς τους πειραματισμούς με τα πολύπλοκα αναπτυξιακά σχέδια ίσως να ήλθε ο καιρός για κάτι απλό αλλά πραγματοποιήσιμο!