NEO KARABI

Σάββατο, 19 Νοεμβρίου 2011

ΟΙ ΕΠΟΜΕΝΟΙ ΔΕΚΑ ΜΗΝΕΣ: ΜΙΑ ΜΟΝΑΔΙΚΗ ΕΥΚΑΙΡΙΑ

Αν ποτέ υπήρξε μια επιτακτικότερη ανάγκη σωφροσύνης των ελλήνων είναι η περίοδος των επικείμενων μηνών. Αυτή στη στιγμή που γράφω αυτό το σημείωμα υπάρχει μια ασυνήθης ηρεμία και ίσως αισιοδοξία στην Ελλάδα. Τουλάχιστον έτσι φαίνονται τα πράγματα στα ΜΜΕ. Ο νέος πρωθυπουργός φαίνεται να χαίρει της εμπιστοσύνης τόσο στο εξωτερικό όσο και του κόμματός του αλλά και πολύ πιο σημαντικό και της αντιπολίτευσης. Η παρουσίαση του νέου προϋπολογισμού φαίνεται να είχε σχετικά καλό αντίκτυπο πάντα για τα ελληνικά δεδομένα. Οι αισιόδοξες δηλώσεις του υπουργού οικονομίας λίγο παρατραβηγμένες αλλά μπορεί ίσως να είναι κατάλληλες για  την κατάσταση που επικρατεί στη Ελλάδα τους τελευταίους 15 με 20 μήνες. Καλό είναι να αρχίσουν να βλέπουν οι έλληνες ένα φως στο τέλος του τούνελ που δεν είναι ένα τραίνο χωρίς φρένα που έρχεται κατά πάνω τους αλλά είναι ένα λαμπερό ξέφωτο.       

Για να βγει στο λαμπερό αυτό ξέφωτο  η χώρα θα πρέπει οι πολιτικοί που δημιούργησαν το τούνελ να τα «βρουν» μεταξύ τους και να συγκεντρώσουν τις δυνάμεις τους και τις ενέργειες τους σε έναν κοινό σκοπό: να διασφαλίσουν την παραμονή της χώρας στη Ευρωπαϊκή Ένωση και στο Ευρώ.  Οι ενέργειες ενός μεγάλου μέρους της αντιπολίτευσης που οδήγησαν στην υποστήριξη της νέας κυβέρνησης στο μεγάλο αγώνα εξασφάλισης της αναγκαίας συνέχισης της δανειοδότησης της χώρας και της βοήθειας των εταίρων μας είναι πράγματι ένα πολύ καλό σημάδι. Τελικά μετά από τόσα χρόνια αλλεπάλληλες συγκρούσεις μεταξύ των μεγάλων κομμάτων η συγκατάβαση της αντιπολίτευσης είναι μια ένδειξη ότι οι έλληνες πολίτικοί φαίνεται να δείχνουν την ωριμότητα και ψυχραιμία που ταιριάζει σε έναν λαό με τη παράδοση των ελλήνων.

Το να αναγνωρίσει κανείς τις ευκαιρίες είναι φυσικά καλό. Εκείνο που τις κάνει χρήσιμες όμως είναι η εκμετάλλευσής των. Με άλλα λόγια οι έλληνες πολίτες, και ιδιαίτερα οι πολιτικοί, θα πρέπει να καρπωθούν των ευκαιριών που παρουσιάζονται. Η βασικότερη προϋπόθεση για μια καλή και εποικοδομητική εκμετάλλευση της ευκαιρία που παρουσιάζεται είναι μια αλλαγή της νοοτροπίας του κάθε έλληνα. Μερικοί πολιτικοί έχουν κάνει ήδη ένα αρκετά θαρραλέο βήμα: έπαψαν να λένε ΟΧΙ στις προτάσεις των αντιπάλων των.  Το επόμενο βήμα είναι να μάθουν οι πολιτικοί ναι λεν ΟΧΙ στις παράλογες απαιτήσεις του λαού.

Μια Ανορθόδοξη Κοσμοαντίληψη

Είμαι σίγουρος ότι πολλοί θα με κατηγορήσουν για παράνοια. Ίσως να έχουν λίγο δίκιο αλλά συμφωνώ απόλυτα με τον πρώην διευθυντή της Intel, Andrew Grove που ισχυρίστηκε στο βιβλίο που έγραψε το 1996  Only the Paranoid Survive, μόνο οι παρανοϊκοί επιβιώνουν. Από καιρό τώρα με βασανίζει η έμμονη ιδέα ότι ο άνθρωπος τα τελευταία πενήντα χρόνια έχει πέσει σε μια παγίδα που θα μπορούσε να τη περιγράψει κανείς ως μια FAUSTIAN ΣΥΜΦΩΝΙΑ.  Σύμφωνα με την  παραδοσιακή Χριστιανική αντίληψη η συμφωνία είναι μεταξύ ενός προσώπου και  του Σατανά στον οποίον το άτομο προσφέρει την ψυχή του σε αντάλλαγμα των διαβολικών ευνοιών. Οι  εύνοιες αυτές ποικίλλουν αλλά τείνουν να περιλάβουν τη νεότητα, τη γνώση, τον πλούτο, ή τη δύναμη. Έτσι πιστεύω ότι ο άνθρωπος παρέδωσε τη ψυχή του στο κράτος ως αντάλλαγμα όλο και περισσότερων παροχών.

Ως γνωστό μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο πόλεμο το κράτος στις γνωστές και παραδοσιακές παροχές, όπως ελεύθερη παιδεία και ασφάλεια, πρόσθεσε μερικές περιορισμένες κοινωνικές παροχές όπως ιδιαίτερη μεταχείριση των θυμάτων πολέμου. Σιγά αλλά σταθερά ο άνθρωπος άρχισε να απαιτεί όλο και περισσότερες «εύνοιες» από το κράτος. Οι βουλευτές προσέλαβαν όλο και περισσότερους υπαλλήλους για να «εξυπηρετήσουν» τους ψηφοφόρους τους. Η βουλή ψήφιζε καθημερινά νέους νόμους που ευνοούσαν μια συγκεκριμένη κατηγορία πολιτών. Οι κατηγορίες αυξάνονταν με κάθε καινούργιο νόμο που ψηφίζονταν. Τα επιδόματα για τα λεγόμενα βαριά επαγγέλματα αυξάνοντα εκθετικά. Οι πρόωρες συντάξεις για καρδιοπαθείς τινάχτηκαν στα ουράνια. Οι πολύτεκνοι, οι εκ του εξωτερικού μετοικούντες, οι μετανάστες εκ του ανατολικού μπλοκ κυκλοφορούσαν Μερσεντές, Audi, VW, και BMW με κόκκινες πινακίδες, έπαιρναν προνομιακές άδειες για ταξί, λεωφορεία, φορτηγά και ό,τι άλλο μπορεί να φανταστεί ο ανθρώπινος νους. Οι δημόσιοι υπάλληλοι που ισχυρίζονταν ότι δεν προλάβαιναν τη δουλειά στο οκτάωρο, έπαιρναν «υπερωρίες», συνήθως πλασματικές!   

Η εισαγωγή της Ελλάδας στην Ευρωπαϊκή Οικονομική Κοινότητα (ΕΟΚ) το 1981 επιτάχυνε την ανθρώπινη συνήθεια ζήτησης ή ακόμη και απαίτησης βοήθειας από την μαμά Ελλάδα. Τα τεράστια κονδύλια που κατέφταναν στη Ελλάδα από τις Βρυξέλλες άνοιξαν τη όρεξη για κάθε είδους «επιχειρηματικότητας.» Φυσικά όλα αυτά  τα εκατομμύρια διαχεόταν μέσω του κράτους πράγμα που δεν διέφυγε τη προσοχή του πολίτη αλλά ούτε και του πολιτικού.  Μια καλή σχέση με τον πολιτικό εγγυόταν μια σίγουρη θετική έκβαση των απαιτήσεων του πολίτη. Έτσι κατ’ αυτόν τον τρόπο η σχέση μεταξύ του πολίτη και του κράτος έγινε μια σχέση εξάρτησης του πρώτου από το δεύτερο. Οι τεράστιες εισροές χρημάτων από την ΕΟΚ δημιούργησαν μια κοινωνία στην οποία το εκατομμύριο έγινε χιλιάρικο και το χιλιάρικο κατοστάρικο. Το κακό είναι ότι αυτή η νοοτροπία του να τρέχει ο πολίτης στο κράτος συνεχίστηκε και όταν ακόμη τα κονδύλια είχαν αρχίσει να «στερεύουν». Το κράτος μη δυνάμενο να πει το ΟΧΙ στους πολίτες, ίσως επειδή φοβόνταν οι πολιτικοί ότι θα έχαναν τη δουλειά τους, άρχισε να δανείζεται χρήματα από τη διεθνή χρηματαγορά. Και έτσι σιγά-σιγά αλλά σταθερά φτάσαμε εδώ που είμαστε: χρεωκοπημένοι!

Τι μέλει γενέσθαι!

Όλα ξεκινάν από το πολίτη. Ξέρω ότι ο πολίτης θέλει να δει τους πολιτικούς να αλλάξουν. Μα αυτό έχει δοκιμαστεί επανειλημμένα. Τα τελευταία δέκα χρόνια ο έλληνας έχει πάει στις κάλπες για να εκλέξει τους αντιπροσώπους του περίπου πέντε φορές. Οι δυο τελευταίες κυβερνήσεις είχαν μια θητεία λιγότερο από τρία χρόνια η καθεμιά. Το παράδοξο είναι ότι οι τελευταίες κραυγές πανηγυρισμού εκλογής της νέας κυβέρνησης που αντικατέστησαν τις  κραυγές οργής για την παλιά γίνονται τώρα φωνές των διαδηλωτών εναντίον της ΝΕΑΣ κυβέρνησης. Αρχίζει να αναρωτιέται κανείς κάτι δεν πάει καλά εδώ. Ή στραβή είναι η θάλασσα ή στραβά αρμενίζουμε. Η δική μου γνώμη, σαν κάποιος που έχει τη πολυτέλεια να βλέπει τα πράγματα από μακριά με μια εμπειρία των εβδομήντα και χρόνων, είναι ότι ο έλληνας πολίτης αρμενίζει στραβά. Ο έλληνας πολίτης θέλει πάντα όλο και πιο πολλά ενώ δεν είναι διατεθειμένος να δώσει πολλά. Ο έλληνας πολίτης θέλει και το σκύλο χορτάτο και το πιάτο γεμάτο. Ο έλληνας πολίτης δεν έχει μάθει τη σημασία της λέξεις ΑΡΚΕΤΑ. Ξέρει το μέγιστο και το ελάχιστο αλλά όχι το αρκετό. Ξέρει ότι αν πάρει τα πεζοδρόμια κερδίσει από το κράτος τη μέγιστη απολαβή με την ελάχιστη προσπάθεια. Το γεγονός ότι πρέπει να υπάρχει μια εξίσωση των δυο, δηλαδή, η παραγωγικότητα, τον διαφεύγει ή δεν θέλει να την δεχτεί. Φυσικά αυτό δεν είναι αποκλειστικά ελληνικό πρόβλημα. Συμβαίνει σε όλον σχεδόν σ’ όλο το κόσμο αλλά στη Ελλάδα είναι κάτι παραπάνω.   

Ο Thomas J. Sargent, Nobel prize-winning Economist 2010 έδωσε την παρακάτω απάντηση σε μια συνέντευξη στο περιοδικό  Bloomberg Businessweek, Νοέμβριος 20 14-Νοεμβρίου, 2011,

«Το ενδιαφέρον μου είναι πώς οι κυβερνητικές πολιτικές βελτιώνουν τις εκβάσεις για τον πληθωρισμό και την απασχόληση, και τις ανταλλαγές μεταξύ της αποδοτικότητας και της ισότητας. Πολλά από αυτά που συμβαίνουν σήμερα σχετίζονται με την πολιτική, αν και η πολιτική σχετίζεται με το πώς πρέπει να αντιμετωπιστούν τα οικονομικά. Υπάρχει μια θεμελιώδης αλήθεια που ο καθένας μας πρέπει να καταλάβει: Ό,τι η κυβέρνηση ξοδεύει το κοινό θα πληρώσει αργά ή γρήγορα, είτε με φόρους είτε με πληθωρισμό είτε με χρεοκοπία λόγω αβάσταχτου δημοσίου χρέους.»  

Μήνυμα πρώτο λοιπόν αγαπητέ συμπατριώτη είναι μείωσε τις απαιτήσεις σου και ταυτόχρονα αύξησε τις προσπάθειές σου. Αν θέλεις να έχεις τις αμοιβές των βόριων θα πρέπει να έχεις και τη παραγωγικότητα των. Δεν μπορεί να έχεις 60% την απόδοση του βόριου και να ζητάς 100% της αποδοχής του. Υπάρχει μια βασική αρχή στα οικονομικά που λέει ότι αποδοχές που είναι δυσανάλογες προς την απόδοση οδηγούν στο πληθωρισμό, δηλ., μείωση της αγοραστικής αξίας του μισθού του εργαζόμενου. 

Μήνυμα δεύτερο θα πρέπει να δώσεις για να πάρεις. Με άλλα λόγια αν θέλεις να έχεις ορισμένες παροχές θα πρέπει να συνεισφέρεις σε αυτόν που σου προσφέρει τις παροχές. Με απλά λόγια δεν μπορείς να απαιτείς τζάμπα ποιοτική παιδεία ή ιατρική περίθαλψη από το κράτος όταν δεν πληρώνεις τους φόρους σου και τις συνδρομές σου που είναι η μοναδική πηγή εσόδων του κράτους. Ενάρετοι πολίτες εκπληρώνουν τις υποχρεώσεις τους. 

Μήνυμα τρίτο ενάρετοι πολίτες αργά ή γρήγορα θα δημιουργήσουν και ενάρετους πολιτικούς. Δεν είναι δυνατόν να αναμένουμε έναν μη ενάρετο πολίτη να γίνει αυτόματα ενάρετος επειδή τώρα έχει γίνει ένας δημόσιος λειτουργός. Απεναντίας ο μη ενάρετος πολίτης τώρα που έχει το αξίωμα θα το χρησιμοποιήσει για να ικανοποιήσει ό,τι κακές συνήθειες είχε αλλά δεν ήταν σε θέση να τις ικανοποιήσει καθόσον ήταν απλός πολίτης.       

Μήνυμα τέταρτο βαλε τέλος στις απεργίες και διαδηλώσεις. Αρκετά υπέφερε ο κοσμάκης τα τελευταία είκοσι με τριάντα χρόνια. Αρκετά ανέχτηκε ο απλός, δηλ., μη συνδικαλισμένος, πολίτης τις διακοπές ρεύματος, συγκοινωνιών, δημοσιών και ιδιωτικών υπηρεσιών. Όχι δεν έχεις το δικαίωμα αγαπητέ συμπατριώτη να εγκλωβίσεις τον υπερήλικο πολίτη μέσα στον ανελκυστήρα επειδή η κοινωνία σου έδωσε το προτέρημα να είσαι κοντά στον ηλεκτρικό διακόπτη. Επίσης είναι απάνθρωπο να μπλοκάρεις το ασθενοφόρο με το ταξί σου ή το φορτηγό σου επειδή το κράτος πρέπει να συμμορφωθεί με τις διατάξεις της Ευρωπαϊκής Ένωσης για τη  απελευθέρωση των «κλειστών επαγγελμάτων» και κατά συνέπεια η αγορά των αδειών έχει αλλάξει ριζικά. Η επιλογή σου για επένδυση σε ταξί, φορτηγό ή λεωφορείο δεν είναι διαφορετική από μια επένδυση στο χρηματιστήριο όταν ο δείκτης του  ΧΑ ήταν 5,000 στα τέλη της δεκαετίας του 1990 που σήμερα είναι γύρω στα 700.     

Εν κατακλείδι αγαπητέ συμπατριώτη θα πρέπει να καταλάβεις ότι όλα τα πάρτι έχουν αργά ή γρήγορα ένα τέλος. Όλοι μας συμμετείχαμε σε ένα λαμπερό και μακροχρόνιο πάρτι τριών δεκαετιών από το 1981 μέχρι το 2011. Όλοι μας τραγουδούσαμε και χορεύαμε στους ήχους της Γλυκερίας «Τι τα θέλεις τα λεφτά… να τα κάψεις τι τα θες… τα λεφτά είν δανικά χέρι αλλάζουν τακτικά να τα κάψεις τι τα θες μήπως τάχες κι από χθες…» Δυστυχώς μερικά από τα «χέρια» που έδινα τα λεφτά δεν ήταν «δικά» μας και τώρα έρχονται και τα ζητούν πίσω. Και το κακό είναι ότι αυτά τα χέρια δεν καταλαβαίνουν και τη γλώσσα μας όταν εμείς κραυγάζουμε στα πεζοδρόμια «δεν πληρώνω… δεν πληρώνω.» Τώρα θα πρέπει να αλλάξουμε το ρεφραίν και να λέμε «δεν ΜΠΟΡΩ να πληρώσω…»

Τι Πρέπει να Κάνουν οι Πολιτικοί

Οι πολιτικοί θα πρέπει και αυτοί να γίνουν ενάρετοι. Ο ελληνικός λαός δεν τους επέλεξε να μαζεύονται στη Αθήνα και να παίζουν τα κοκόρια, δηλ., να προσποιούνται ότι μαλώνουν αποκαλώντας τους αντίπαλους των κλέφτες και απατεώνες στη τηλεόραση για τα μάτια του  κοσμάκη στα χωριά και μετά να το γλεντάν στα ποδαράτα… στη Βουκουρεστίου. Ο κοσμάκης τους επέλεξε για να βρουν λύσεις στα προβλήματα που τους μαστίζουν. Να δημιουργήσουν πλάνα και προγράμματα που θα προωθήσουν την δημιουργία και ανάπτυξη επιχειρήσεων και οργανισμών που θα διευκολύνουν τη επιβίωση και ευημερία του λαού.

Έτσι αγαπητοί αρχηγοί των κομμάτων, συμπολίτευσης, αντιπολίτευσης, μεγάλων και μικρών κομμάτων για τους επικείμενους δέκα μήνες βάλτε τις ουρές σας κάτω από τα σκέλια σας, καταπατήστε τον εγωισμό σας και τις φιλοδοξίες σας και συμπεριφερθείτε σαν ώριμοι άνθρωποι. Βάλτε σαν απώτερο στόχο τη δημιουργία ενός ενάρετου κράτους. Ενός κράτους με νόμους που θα είναι εφαρμόσιμοι και που θα εφαρμόζονται από όλους τους πολίτες συμπεριλαμβανόμενων και των ιδίων των εαυτών σας.   Πάνω απ’ όλα  καταργείστε όλα τα «καλούδια», όλες τις διακρίσεις, ορισμένων προνομιακών τάξεων συμπεριλαμβανομένων και των ιδίων. Στη σημερινή, θεωρητικά τουλάχιστον, εξισωτική ελληνική κοινωνία δεν υπάρχουν περιθώρια για «εξαιρέσεις.» Όλοι το ίδιο είμαστε σε τούτον το κοσμάκη …Λαός και Κολονάκι!      

Έτσι κύριοι αρχηγοί της αντιπολίτευσης βάλτε λίγο νερό στο κρασί σας και καλμάρετε τις κραυγές σας για «γρήγορες εκλογές.» Χρησιμοποιήστε τους επόμενους δέκα μήνες για την ανακαίνιση και στεγανοποίηση του καραβιού Ελλάδα. Κάντε το καράβι «ταξιδιάρικο» και βάλτε το σε μια νέα και αξιόλογη ρότα. Ένα τέτοιο καράβι θα είναι το καλύτερο δώρο που θα μπορούσατε να κάνετε στους εαυτούς σας όταν τελικά πετύχετε αυτό που τόσο επιθυμείτε: τη ανάληψη της εξουσίας. Ένας καλός καπετάνιος έχει πάντα μια επιθυμία: να κυβερνά ένα ασφαλές και καλοτάξιδο καράβι. Ναι κύριε Σαμαρά αν πράγματι πιστεύετε ότι είστε ο καλύτερος καπετάνιος από όλους τους άλλους κάντε το καλύτερό σας στους επόμενους δέκα μήνες να «σκαρώσετε» ένα καλοτάξιδο καράβι και να ενημερώσετε τους συμπολίτες σας σχετικά με το λιμάνι που κυβερνάτε το καράβι και την συγκεκριμένη ρότα που θα ακολουθείστε. Μόνο έτσι θα σας χαρίσει ο ελληνικός λαός τη ψήφο του!  Το να επιμένετε για γρήγορες εκλογές που θα συγκριθείτε με τα άλλα κόμματα στη κατάσταση που είναι η Ελλάδα σήμερα μου θυμίζει αυτό που κάποτε είπε το περιοδικό Economist για το πόλεμο μεταξύ Ερέτριας και Αιθιοπίας: Two Bold Men fighting over a comb, Δυο φαλακροί τσακώνονται για μια χτένα!